நாம் அனைவரும் மலேசியர்!

நன்றி:  தினத்தந்தி

நாம் அனைவரும் மலேசியர் என்கிற எண்ணம் வலுவிழந்து  வருகிறதோ  என்று  நாம் நினைக்க வேண்டியுள்ளது!

அதுவும் பிரதமர் அன்வார் இப்ராகிம் வந்த பிறகு  இனங்களிடையே பிரிவினைகளை உருவாக்குகிறாரோ  என்கிற ஐயத்தை ஏற்படுத்துகிறது.  அது சரியா தவறா என்று எனக்குத் தெரியவில்லை.

நன்றாக நடந்து கொண்டிருக்கும் கின்ராரா தமிழ்ப்பள்ளியின் ஒரு பகுதியை  உடைக்க வேண்டும்  என்கிற எண்ணமே யாருக்கும் வந்திருக்கக் கூடாது.  மேம்பாட்டு நிறுவனத்திற்கும் வந்திருக்கக் கூடாது அதே சமயத்தில் அதற்கு  அனுமதி கொடுத்த அரசாங்கத்திற்கும் வந்திருக்கக் கூடாது.  அவர்கள் அதற்கான அனுமதியைக் கொடுக்கும் போது  தமிழ்ப்பள்ளி அங்கு இருப்பது தெரியும்.  தமிழ்ப்பள்ளி கடந்த  எழுபத்தாறு ஆண்டுகளாக அங்கு தான் இருக்கிறது.

அந்த மேம்பாட்டு நிறுவனம்  தனது எல்லை என்ன என்பதைத் தெரிந்து கொண்டு தான் அவர்களின் வேலையை அவர்கள் ஆரம்பத்திருப்பர். அப்போது  அந்தப்பள்ளி அவர்களின் மேம்பாட்டு எல்லைக்குள் வரவில்லை.  அதனால் தான் அரசாங்கம் அதற்கு அனுமதி கொடுத்திருக்கிறது.  அனுமதி கொடுத்த போது  எல்லைக்குள்  வராத தமிழ்ப்பள்ளி இப்போது எங்கேயிருந்து வந்தது?  சிலாங்கூர் மாநில  ஆட்சிக்குழு உறுப்பினர்  கணபதி ராவ் அவர்களுக்குத் தெரியாமலா இது நடந்திருக்கும்?

நமக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை. இப்போது மலேசிய அரசியலே கோமாளிகளால் நடப்பது போன்ற தோற்றத்தை ஏற்படுத்துகிறது!  படிக்காத கூட்டம்  அரசை வழி நடத்துகிறதா? அது என்ன எதற்கெடுத்தாலும்  இந்தியர்கள் மட்டுமே பிரச்சனைக்குரியவர்களாகக் காட்டப் படுகிறார்கள்?

தமிழ்ப்பள்ளிகளை உடைப்பது, கோவில்களை உடைப்பது, கல்வியில் பாகுபாடு, இன பாகுபாடு, சமய பாகுபாடு,  வேலையில் பாகுபாடு - இப்படி ஒவ்வொன்றிலும் பாகுபாடு காட்டினால்  இந்தியர்கள் எப்படி நாட்டுப்பற்றோடு வாழ முடியும்?  அப்படி இருந்தும் ஐ.எஸ் பயங்கரவாதிகளுக்கு அவர்கள் உதவவில்லை, இஸ்ரேலியர்களுக்கு ஆதரவாக அவர்கள் நடந்து கொள்ளவில்லை. உள்ளுரில்  எங்கும் குண்டுகளை வீசவில்லை.

அப்படியிருந்தும் இந்தியர்களுக்கு எதிராகத் தான் அனைத்து அரசாங்க நடவடிக்கைகளும்  அமைகின்றன.  நாம் அனைவரும் மலேசியர் என்கிற எண்ணம் பிரதமர் அன்வார் காலத்தில்  நடக்குமா என்பது சந்தேகமே!

கொள்கையில் மாற்றமா?

 மெட்ரிகுலேஷன் கல்வியில் ஏதேனும் மாற்றம் வரக்கூடிய சாத்தியம் உண்டா?  அப்படியே வந்தாலும் அது  இந்திய மாணவர்களுக்கு நன்மைப் பயக்குமா?

பிரதமர் அன்வார் அவர்களின்  அறிவிப்பு  இன்னும் சரியான விளக்கத்தைக் கொடுக்கவில்லை.  பூமிபுத்ரா மாணவர்களின் எண்ணிக்கையிலோ,  தகுதியிலோ  எந்த மாற்றத்தையும்  அவர் சொல்லவில்லை.

ஆனால் இந்திய மாணவர்களின் எண்ணிக்கையில் இன்னும் வீழ்ச்சியைத் தான்  இந்தப் புதிய கொள்கை கொண்டுவரும் என்று தான் கணிக்க வேண்டியுள்ளது.  இந்தப் புதிய கொள்கை  அமைச்சரவையில்  விவாதிக்கப்பட்டது  என்று பிரதமர் கூறியிருக்கிறார்.  அமைச்சரவையில்  இந்திய பிரதிநிதிகள் இருந்திருந்தால் அவர்களுக்குத் தெரியாமலா இது நடந்திருக்கும்?  ஜ.செ.க.  சீனர்களுக்கு மட்டும் வாய் திறக்கும். பி.கே.ஆர்.  பிரதமர் வாய் திறப்பதைப் பார்த்துக் கொண்டிருக்கும்.  வெளியில் மட்டும் அசகாய  சூரர்கள்!

ஒவ்வொரு ஆண்டும் மெட்ரிகுலேஷன் கல்வியில்  இந்திய மாணவர்களின் எண்ணிக்கை குறைகிறதே தவிர கூடுவதாகத் தெரியவில்லை. இந்த ஆண்டும் அதே கதை தான்! கொள்கையை மாற்றிக்கொண்டோம் என்று சொல்லிக் கொண்டே நமது மாணவர்களுக்கு ஆப்படித்திருக்கிறார்கள்! இதனை முன்னேற்றம் என்கிறார் பிரதமர்.

நமக்கு எந்த கொள்கை மாற்றங்களும் வேண்டாம். பிரதமர் மலாய்க்காரர் ஆதரவு சரிந்துவிடும் என்பதற்காக  இந்தியர்களின்  மீது கைவைப்பது ஏற்றுக் கொள்ளத்தக்கது அல்ல.  நாம் கேட்பதெல்லாம் இந்திய மாணவர்களுக்கு  2500 இடங்கள்.  மலாய் மாணவர்களுக்கு 90 விழுக்காடு என்கிற ஒதுக்கீடு இருப்பது போல  இந்திய மாணவர்களுக்கு  2500 இடங்கள் ஒதுக்கீடு செய்வது தான் இந்த நீண்ட நாள் பிரச்சனைக்கு ஒரு தீர்வு காண முடியும்.  இல்லாவிட்டால்  இந்தப் பிரச்சனை ஒவ்வொரு ஆண்டும் மீண்டும் மீண்டும் தலைதூக்கத்தான் செய்யும்.  அப்போது நமது இந்திய அரசியல்வாதிகள் தான்  நம்மிடமிருந்து வாங்கிக் கட்டிக்கொள்வார்கள்! ஆனாலும் எந்தப் புண்ணியமுமில்லை! அவர்கள் பாவ புண்ணியம் பார்க்கும் கூட்டம் அல்ல!

ஆக, இந்த ஆண்டும், மெட்ரிகுலேஷனைப் பொறுத்தவரை,  நமக்கு  நாமத்தைப்  போட்டிருக்கிறார்  நமது பிரதமர். இது இறுதி அல்ல! பொறுத்திருப்போம்!

மீண்டும் எழத்தான் வேண்டும்!

விழுவது எதற்காக?   மீண்டும் எழுவதற்காக!

குழந்தையாய் இருக்கும் போது எத்தனையோ முறை, கணக்கற்ற முறை நாம் விழுந்து எழுகிறோம்!   விழுந்தால் எழுவது  மனித இயல்பு.  விழுந்துவிட்டு எழவே மாட்டேன் என்றால்  அது நமது இயல்பு அல்ல.

ஆனால் அதனைத் தான் நமது தினசரி  வாழ்க்கையில் நாம் கடைப்பிடிக்கிறோம். குழந்தையாய் இருக்கும் போது விழுவதும எழுவதும் இயல்பாக இருந்தது. வயதாகும் போது  அதுவே நமது முன்னேற்றத்துக்குத் தடையாக இருக்கிறது!

குழந்தையாய் இருக்கும் போது  'விழுந்தால் எந்திரி' என்று உற்சாகப்படுத்திய கூட்டம் பெரியவர்கள் ஆனதும் 'போதும்! போதும்! அதைச் செய்யாதே!  இதைச் செய்யாதே!' என்று  தடை போடுகிறது! அதனால் தான்  நம் சமூகம், கீழே விழுந்த சமூகம்,  பட்டது போதும் என்று எழுவதற்கே அஞ்சுகிறது!  அப்படி என்ன தான்  பட்டு விட்டோம்?  நமக்குக் கீழே இருந்தவர்கள்  நம்மைவிட மேலே போவதை  கிழே  இருந்து பார்த்து  ரசித்துக்  கொண்டு  இருக்கிறோம்!  இதுவா முன்னேற்றம்?

விழுவதும் எழுவதும் நமது அன்றாட வாழ்க்கையில் நடப்பது தான். ஒரு மனிதன் கீழே விழுந்தால் அவனைத்  கைதூக்கி விடுவது நமது அனைவரின் கடமை.  கைதூக்கி அவனை உற்சாகப்படுத்தி  அவன் மீண்டும்  தனது விரும்பிய பாதையில் செல்ல அவனை உற்சாகப்படுத்துவது நமது கடமை.

ஆனால் நாம் என்ன செய்கிறோம்?   ஒருவன் விழுந்தால் அவனை மேலும் எழ முடியாதபடி  அவன் கைகால்களை முறித்து  முடக்கி விடுகிறோம்!  அவன் மீண்டும் எழாதபடி புதைத்து விடுகிறோம்.  இப்படித்தான் நமது வாழ்க்கை முழுவதிலும் இது போன்ற பாதகங்களைச் செய்து கொண்டிருக்கிறோம்.

நம்மிடம் திறமை இல்லையென்று யாராவது சொல்ல முடியுமா?  நமது திறமைகள் பல வழிகளில் முடக்கப்படுகின்றன.   இவைகள் எல்லாம் மீறி தான்   நாம் பல துறைகளில் ஜொலித்து வருகிறோம்.

நாம் விழவைக்கப் பட்டோம். அதனால் 'இது  ' நமது விதி'  என்று  யார் மீதும் பழி போடாமல் நாம் மீண்டும் எழுந்து நமது இனத்துக்குப் பெருமை சேர்ப்போம்!

முயற்சிதன் கூலி தரும்!

மனித குலம் அனைத்துமே வெற்றியை நோக்கித்தான் பயணித்துக் கொண்டிருக்கிறது!

யாருக்கும் வெற்றியைத் தவிர வேறு எதுவும் தேவையில்லை. ஆனால் அந்த வெற்றிப் பயணம் என்னவோ 99 விழுக்காடு  தோல்வியில் தான் முடிகிறது!  வெற்றி தான் வேண்டும் என்பவன் ஏன் தோல்வியில் நோக்கியே பயணித்துக் கொண்டிருக்கிறான்? காரணம் அவனிடம்  வெற்றி  வேண்டும் என்று நினைப்பதோடு சரி  வேறு எந்த முயற்சியும்  அவனிடம் இல்லை!  முதல் முயற்சிலேயே மாளிகை கட்டிவிடலாம் என்று நினைக்கிறான்!

வெற்றி வேண்டும் என்றால் அதற்கான வழிகள் உண்டு.  எல்லாவற்றுக்கும் வழிகள் உண்டு.  அந்த வழிகளை வெற்றிகராமாக அடைய வேண்டுமென்றால்  அதற்கான முயற்சிகளை மேற்கொள்ள வேண்டும்.

வெற்றிக்கு முதல்படியானாலும் சரி அல்லது கடைசிப்படியானாலும் சரி  எந்த முயற்சியும் எடுக்காமல் வெற்றி பெற முடியாது.  முயற்சி இல்லையென்றால் வெற்றி இல்லை. 

நம்மிடையே உள்ள மிகத் தீய குணம் என்னவென்றால்  முதல் முயற்சியில் தோல்வி என்றால் அதுவே நமது கடைசி முயற்சியாக மாறிவிடுகிறது! அது தான் கடைசிவரை நம்மைத் தோல்வியாளனாக  வைத்திருக்கிறது.  அந்தத் தோல்வியைவிட்டு நாம் மாறுவதில்லை! நாம் மாறத் தயாராக இல்லை!  

வெற்றி பெற முயற்சி! முயற்சி! முயற்சி!   கடைசி வரை முயற்சி.  காரியம் கூடும் வரை முயற்சி.  முடிந்தவரை.........இல்லை! இல்லை! இல்லை!  முடியும்வரை முயற்சி!   முடிந்தவரை என்றால் இடையிலேயே நிறுத்தப்படும்.  அதில் எந்த வெற்றியும் இல்லை.  முடியும்வரை, அந்த வெற்றி கைகூடும் வரை  முயற்சி நீடிக்க வேண்டும்.   முயற்சி என்று நிறுத்தப்படுகிறதோ  அத்தோடு  வெற்றிக்கான பாதையும் அடைக்கப்படும்.

பல முயற்சிகளுக்குப் பின்னர் தான்  வெற்றிக்கான கதவுகள் திறக்கின்றன.  முயற்சிகளை முடுக்கிவிடுவது நமது கையில்.  அதனை முடக்கிவிடுவதும் நமது கையில் தான்.  நமது  முயற்சியும், தொடர் உழைப்பும்,  மன உறுதியும்  தான் வெற்றிக்கான  வழிகள்.  அந்த முயற்சியும், உழைப்பும்  வீண் போக வழியில்லை.    வேறு வகையில் எதுவும் எப்படியும் நடக்கலாம்  ஆனால் முயற்சியோ அதற்கான கூலியைக்  கொடுத்தே தீரும்.  அந்தக் கூலி தான் வெற்றி.

வள்ளுவர் வாக்கு  பொய்க்குமோ?

வெற்றிபெற நீங்கள் தயாரா?

 

நம்மில் பலர் இன்று வெற்றியைப் பற்றி நினைத்தால் நாளையே வெற்றி பெற்றுவிட வேண்டும்  என்கிற எண்ணத்தைக் கொண்டிருக்கிறோம்! 

அப்படியெல்லாம் வெற்றி வந்து விடாது.  வெற்றியடைய வேண்டும்  என்கிற போதே தோல்வி அடைந்துவிட்டால் .......?  என்னும் பயம் ஒருபக்கம்  வலுவாக இருந்தால் நீங்கள் வெற்றிக்குத் தயாராகவில்லை  என்பது தான் அதன் பொருள்!

வெற்றி என்றால் வெற்றி தான். வேறு சிந்தனைகள் தேவை இல்லை. போகிற போக்கில் மேடு பள்ளம் இருக்கத்தான் செய்யும். அது தோல்வி அல்ல. வெற்றியை நோக்கிய பயணம் என்று  நாம் எடுத்துக்கொள்ள வேண்டும்.

ஒரு சிறிய தோல்வி   கூட  மனதளவில் நமக்குப் பெரிய பாதிப்பை ஏற்படுத்தும்.   'அப்படித்தான் நான்'   என்று நீங்கள் நினைத்தால் வெற்றியைப் பற்றி நீங்கள் கனவில் கூட நினைக்கக் கூடாது.  வெற்றி பெற  வேண்டும் என்று வந்துவிட்டால் வேறு வகையான தாழ்வான எண்ணங்களைத் துடைத்து ஒழிக்க வேண்டும்.  வெற்றி பெற வந்த பிறகு அப்புறம்  ஏன் தோல்வியைப் பற்றிய பயம்? ஏன் தோல்வியைப் பற்றிய சிந்தனை?

வெற்றி பெற வேண்டும் என்கிற உங்களது எண்ணம் வலுவானதாக இருந்தால்   உங்களின் வெற்றியை  யாராலும் தடுத்துவிட  முடியாது. நதி கடலை நோக்கித்தான்   ஓட வேண்டும் என்றால்  யார் அதனைத் தடுக்க முடியும்? அது தானே அதன் இலக்கு.  உங்கள் இலக்கும் அப்படித்தானே இருக்க வேண்டும்.  போகிற பாதையில் சிறிய சிறிய தடங்கல்கள் இருக்கத்தான்  செய்யும்.  தடைக்கற்கல் இருக்கத்தான் செய்யும்.  அதனை அப்புறப்படுத்திவிட்டுத்தான்  வெற்றியை நோக்கி நாம் நகர வேண்டும். தடைகளை நிரந்தரம் என்று நினைக்கும் போக்கை நாம் கைவிடவேண்டும்.

வெற்றி பெற வேண்டும் என்கிற எண்ணம் வலுவாக இருந்தால்  அதுவே போதும்.  வலுவற்ற எண்ணங்கள் நம்மை வலுவிழக்கச்   செய்துவிடும். வெற்றியை நாம் அனைவரும்  விரும்புகிறோம்.  அந்த விருப்பம் கடைசிவரை நம்மோடு இருக்க வேண்டும்.  எந்தக் குழப்பமும் நமக்கு வேண்டாம்.

வெற்றி பெற நீங்கள் தயார் என்றால் வெற்றி உங்களைத் தேடி வரும்.  வெற்றி பெற  நினைப்பவர்கள்  அனைவருக்கும் வாழ்த்துகள்!  

  

தோல்வி என்பதில் குறையேதுமில்லை!

 

தோல்வி  வருவது நாம் துவண்டு போவதற்காக அல்ல.  தோல்விகள் வருவது நம்மைக் கூர்மைப் படுத்துவதற்காக, துண்டைக் காணோம் துணியைக் காணோம் என்று  ஓடிஒளிவதற்காக  அல்ல!

இந்த உலகில் எதுவுமே நிரந்தரம் அல்ல.   பணம் வரும் போகும்.  ஆனால் அந்தப் பணத்தை தக்க வைத்துக் கொள்வது தான்  வெற்றி.  அதே போல தோல்வி என்பது நிரந்தரம் அல்ல.  தோல்வியை அப்புறப்படுத்திவிட்டு  அடுத்துக்கட்ட வெற்றியை நோக்கிப் பயணிப்பது தான் வெற்றிக்கான வழி.

வாழக்கையை ஆரம்பிக்கும  போது, குழந்தை பருவத்தி,ல்,  எத்தனையோ இடர்பாடுகளை, தோல்விகளைச் சந்தித்திருக்கிறோம்.  நடக்க ஆரம்பிக்கும்  போது எத்தனையோ முறை  விழுந்து  எழுந்த பின்னர் தான் நடக்க ஆரம்பித்திருக்கிறோம்.  அப்போது நமது சுற்றங்கள் அனைவரும்  நம்மை ஒதுக்கிவிடுவதில்லை.  மீண்டும் மீண்டும் முயற்சி செய்ய நமக்கு உற்சாகத்தைக் கொடுத்து நம்மை ஊக்குவித்தார்கள். ஆனால் நாம் வளர்ந்துவிட்ட பிறகு  நாம் தோல்விகளைச் சந்தித்தால்  அதே சுற்றம் நம்மை 'கையாலாகதவன்' என்று முத்திரை குத்துகிறது!

முதல் முயற்சியே வெற்றி என்று சொல்ல எந்தக் கொம்பனும் இல்லை. அப்படியெல்லாம் சினிமாவின் காணலாம்.   குறைந்தபட்சம் ஓரிரு தோல்விகளைக்  கண்ட பிறகு தான் வெற்றியை நோக்கிய பயணம் அமையும். 

தோல்வி என்றாலே நமக்குப் பயத்தை ஏற்படுத்துவது உண்மைதான்.  அதற்காக எடுத்ததெற்கெல்லாம் தோல்வி ஏற்படுமோ என்கிற பயம் இருந்தால்  எதனையுமே சாதிக்க முடியாது.

அதுவும் பரிட்சைகளில் தோல்வி ஏற்பட்டால் 'அதற்கென்ன அடுத்த முறை இன்னும் சிறப்பாக வெற்றி பெறுவோம்'  என்கிற எண்ணம் இருந்தால் போதும்.  அந்த எண்ணம் பெற்றோர்களுக்கும் இருக்க வேண்டும்.  தோல்வி என்றதும் ஏதோ இந்த உலகமே ஒரு முடிவுக்கு வந்துவிட்டது  என்று  நினைப்பது தான்  பிரச்சனை.

எல்லாமே சாதிக்கக் கூடியவை தான். இதற்கு முன்னர் அனைத்தும் இந்த மனித இனத்தால்  சாதிக்கப்பட்டவை தான்.   புதிது என்று சொல்ல எதுவுமில்லை!

தூக்கில் தொங்குவதா?

தற்கொலை பற்றிய பொதுவான கருத்து தற்கொலை கூடாது என்பது தான். 

கூடாது என்பதால் தற்கொலைகள் இல்லை என்று சொல்லிவிட முடியுமா? அதனை நிறுத்திவிட முடியுமா?   இதுநாள் வரை நிறுத்த முடியாத ஒன்றை இனிமேல் நிறுத்த வாய்ப்புண்டா என்றால்  அதற்கும் வாய்ப்பில்லை.  

தறகொலைகளை நிறுத்துவதற்கென்றே  பல அமைப்புகள் இயங்குகின்றன.  அந்த மனநிலையில் உள்ளவர்கள் அவர்களுடன் தொடர்பு  கொண்டால்  அதனைத் தவிர்க்க ஆலோசனைகளைக் கொடுப்பார்கள்.   இதுபோன்ற அமைப்புகள் உலகம் எங்கிலும் உள்ளன.

ஆனால் இந்த அமைப்புக்கள் எல்லாம் படித்தவர்களிடையே கூட  பரிச்சையமாக இல்லை.  தெரிந்தாலும் அதன் தொலைப்பேசி எண்கள் தெரிவதில்லை!  எனக்கு அது அவசியம் இல்லை என்கிற எண்ணம் தான்!

அதைவிட சிறந்த வழி மருத்துவ ஆலோசனை தான்.  ஒவ்வொரு மருத்துவமனையிலும் மனநல மருத்துவம் (Hospital Jiwa)  என்கிற பிரிவு இருக்கத்தான் செய்கிறது. மனநலம் பயின்ற மருத்துவர்கள் அவர்கள். அதுவே சிறந்த வழி.  நம்மிடைய ஒரு குறைபாடு உண்டு. அங்கு சிகிச்சை பெற்றாலே உடனே 'பைத்தியம்'  என்று சொல்லி கேவப்படுத்துகின்றோம்.

நம்முடைய பொதுபுத்தியில்  ஒன்றை நாம் ஏற்றிக் கொண்டிருக்கிறோம்.  தற்கொலை என்பது பலவீனமான பெண்களுக்கு உரியது  என்று தான் நாம் நினைக்கிறோம்.  ஆனால் உண்மை அதுவல்ல.   பெண்கள் வலிமையானவர்கள்.  உலகளவில் எடுத்துக் கொண்டாலும் ஆண்கள் தான் அதிகமாக தற்கொலைக்கு ஆளாகின்றனர்;  பெண்கள் அல்ல.  மலேசிய அளவில் எடுத்துக் கொண்டாலும் ஆண்களே தற்கொலை செய்து கொள்வதில்  முன்னணியில் இருக்கின்றனர்.  இது நமக்கு ஆச்சரியம் தான்.

நாம் எப்போதுமே ஆண்கள் வலிமையானவர்கள் என்று பெருமை பேசுகிறோம்.  தற்கொலைக்குப் பல காரணங்கள் உண்டு. வியாதி, வேலையில்லாமை,  பொருளாதார நெருக்கடி,  பணப்பிரச்சனை, குடும்ப சண்டைகள், பாசப்போராட்டம் - இப்படியான பல காரணங்கள்.

எப்படியோ தற்கொலை என்றாலே நம்மால் அதை ஏற்றுக்கொள்ள முடியவில்லை.  அதைத் தடுக்கவும் நம்மால் முடியவில்லை.  இதனை நிறுத்துவதற்கு வழியுமில்லை.

வருங்காலங்களில் அதற்கான தீர்வு கிடைக்கும் என நம்புவோம். 

ஊடகத்திறன் பயிற்சி!

 "மித்ரா" வைப் பற்றி நமக்கு எப்போதுமே நல்லெண்ணம் இருந்ததில்லை! ஒரே காரணம் தான்.  ஆரம்பம் முதல் அதன் பொறுப்பாளராக இருந்தவர்கள்  பொறுப்பற்றவர்களாக நடந்து கொண்டதால்  "செடிக்"  "மித்ரா" பெயரையே கெடுத்துவிட்டார்கள்!   இந்திய சமுதாயம் அதன் அதிர்ச்சியிலிருந்து  இன்னும் மீளவில்லை!

எப்படியோ,  டத்தோ ரமணன் காலத்தில் சில நல்ல காரியங்கள் செய்தார். சில தவறுகள் சுட்டிக்காட்டப்பட்டாலும் மாணவர்கள் பலர் பயன்பெற்றனர். ஆனால் இதுவரை எத்தனை வர்த்தகர்கள் பயன்பெற்றனர்  என்பது வெளிப்படையாகத் தெரியாவிட்டாலும்  ஏதோ ஓரளவாவது, யாராவது பயன்பெற்றிருப்பர்  என நம்பலாம்.  

இப்போது சமீபத்தில் மித்ரா,  28 பேருக்கு "இலக்கவியல் ஊடகத்திறன்  பயிற்சி"  யைக் கொடுத்திருக்கிறது.  இது தேவையான பயிற்சி தான். இன்றைய நடைமுறைக்கு ஏற்ற பயிற்சி.  மித்ரா இதற்கான பயிற்சியை முன்னெடுக்காவிட்டால், பயிற்சியில் கலந்து கொண்ட பலருக்கு,  இப்படி ஒரு பயிற்சி இருப்பது  தெரியாமலே போயிருக்கும்.

நாம் ஒன்றைப் புரிந்துகொள்ள வேண்டும். இன்றை உலகம் மாணவர்களிடமிருந்து பல திறன்களை எதிர்பார்க்கிறது. வெறும் கல்வி கற்று, பட்டம் பெறுவது  மட்டும் போதாது.  வேறு  பயிற்சிகளையும் பெற்றிருப்பது  மாணவர்களுக்குத் தேவையானது.  ஒன்றுமே தெரியாமல், எந்த ஒரு பயிற்சியும் இல்லாமல் போனால்,  வெறும்  பட்டயக்கல்வி  பயன்படாமல் போய்விடும்! பொது அறிவு, ஏதாவது ஒரு துறையில் பயிற்சி இவைகளெல்லாம்  வேலை வாய்ப்புகளை ஏற்படுத்தும்.  அனுபவக்கல்விக்கு இணையாக வேறு எதுவும் ஈடு இணயில்லை.

இது போன்று வேறு பல பயிற்சிகளையும் மித்ரா நமது இளைஞர்களுக்கு ஏற்பாடுகளைச் செய்ய  வேண்டும்.   மித்ராவின் நோக்கம் என்னவோ இந்தியர்களுக்கு வர்த்தக வாய்ப்புகளை வழங்க வேண்டும்  என்பது தான் அதன் பட்டியலில் வருகின்ற முதல் கடமை.  அதனையும் விட்டுவிடாது, வெறும் பயிற்சிகளை மட்டும் நோக்கமாகக் கொள்ளாமல்,  வர்த்தக மேம்பாட்டுக்கும் உதவ வேண்டும். பல திறன்களையும் அவர்களுக்கு அளிக்க வேண்டும்.

மித்ராவின் மேல் நமக்கு நம்பிக்கை உண்டு. அதன் கடமையிலிருந்து அது தவறாது என நம்பலாம்.

தோல்வியை ஏற்றுக்கொள்ளுங்கள்!

தோல்வி அடையாதவர்கள் யார்? சரி, அப்படி இருந்தால் நமது பாராட்டுகள். ஆனால் அப்படி யாரும் இல்லை. ஏதோ எங்கோ எப்போதோ ஒரு முறை தோல்வி அடைந்திருப்போம்.  அது வெளியே தெரிவதில்லை. அவ்வளவு தான்.

கோடிக்கணக்கில் சம்பாதிப்பவர்கள்   அனைவரும்  பல தோல்விகளுக்குப்  பின்னர்தான்  கோடிகளைப் பார்த்தவர்கள்.   பல விஞ்ஞானத்  தோல்விகளுக்குப் பின்னர் தான்  இன்றைய விஞ்ஞானக் கண்டுபிடிப்புகள்!  தோல்விகள் தான் அனைத்துக்கும் ஆதாரம்!

ஒவ்வொருவர் வாழ்விலும் தோல்விகள் உண்டு.  தோல்விகளைச் சந்திக்காதவர்கள் யாருமில்லை.  தோல்வி இல்லாமல் வாழ்க்கை ஏது? தோல்விகள் தான் நமக்குப் பாடங்களைப் போதிக்கின்றன.

பள்ளிக்  காலத்தில் பள்ளியில் தோல்வி.  வேலை செய்கின்ற காலத்தில் வேலையில் தோல்வி. எந்த முன்னேற்றமும் இல்லை. திருமண வாழ்க்கையில் திருமணத்தில் தோல்வி.  ஆண்டுகணக்காகக் காதலித்தவர்கள் கூட  கல்யாணத்தில் தோல்வி.

தோல்விகள் வரத்தான் செய்யும்.  தோல்விகளே இல்லையென்றால்  அது என்ன வாழ்க்கை?  வெற்றி, தோல்வி  இல்லாமல் வாழ்க்கை இல்லை.  தோல்வியே இல்லாமல்  ஒருவன் வெற்றியை மட்டுமே அடைபவனாக  இருந்தால்  அவன் வாழ்க்கை எப்படி இருக்கும்?   தோல்வியே  இல்லாத வாழ்க்கை எப்படி இருக்கும்?  ஏட்டிக்குப் போட்டி  தேவை தானே!  அப்படி இருந்தால் தானே வாழ்க்கை சுவைக்கும்!

பரிட்சைகளில் தோல்வியும் அப்படித்தான்.  தோல்வி என்றால் அடுத்து மீண்டும்  முயற்சி செய்து வெற்றி பெறுவது தான்  ஒரே வழி. பள்ளிகளில் பரிட்சை என்பது எப்போது வந்ததோ  அப்போது தோல்வியும் கூடவே வந்துவிட்டது.  தோல்வி அடைந்தவர்கள் எல்லாம் அத்தோடு தோல்வியை ஏற்றுக் கொண்டு  அப்படியே ஒரு மூலையில்  போய் உட்கார்ந்து விடவில்லை.  தங்களை முடக்கிக் கொள்ளவும் இல்லை.  மீண்டும் மீண்டும் பரிட்சை எழுதி வெற்றிகளைப் பெற்றார்கள்.   முதன் முறையே வெற்றி! வெற்றி! என்று மார்தட்டுவது குறைவுதான்.  உயர்கல்விக்குப் போகும் போது பல முயற்சிகளுக்குப்  பிறகு தான்  மருத்தவர், வழக்கறிஞர் என்று வெற்றிபெற முடியும்.  எங்கோ ஒரு சறுக்கல் இருக்கத்தான்  செய்யும்.  உண்மை வெளியே தெரிவதில்லை, அவ்வளவு தான்!

எப்படியோ பரிட்சைகளில் தோல்வி என்பது ஆரம்பத்தில் கொஞ்சம் மனக்கஷ்டத்தை ஏற்படத்தத்தான் செய்யும்.  சில தினங்களில் அவைகளெல்லாம் மறந்து போகும்.  அடுத்தக் கட்டத்தை நோக்கி நகர்வது தான்  புத்திசாலித்தனம்.  அப்படித்தான் நமது வாழ்க்கைமுறை அமைந்திருக்கிறது.

வெற்றியே நமது இலட்சியம்!

தோல்வி தான்! அடுத்து என்ன?

பரிட்சையில் தோல்வி.  பரிட்சையில் பாதி தோல்வி பாதி வெற்றி,  பரிட்சையில் 1ஏ,  5ஏ, 5பி  அல்லது எல்லாவற்றிலும் முழு தோல்வி  அல்லது முழு வெற்றி  என்று   இப்படித் தான் பரிட்சை முடிவுகள் இருக்கும்!  வெற்றி பெற்றிருந்தால் வாழ்த்துகள்! வெற்றி பெறாவிட்டால்  உலகம் உருண்டு  ஓடிவிடும்  என்றில்லை!

எல்லாவற்றுக்கும் தீர்வுகள் உண்டு.  பரிட்சையில் தோல்வி அடைந்தால் அதற்கும் தீர்வுகள் உண்டு.  மீண்டும் பரிட்சை எழுதுவது ஒரு வழி.  அது தேவை இல்லை என்று நினைத்தால்  பல்வேறு வழிகள் உள்ளன.  அனைத்தும்  கல்வி அமைச்சு  உங்களுக்காக வழி அமைத்துக்  கொடுத்திருக்கின்றது.. எல்லா வழிகளும்  சரியான பாதையை நோக்கித்தான் செல்கின்றன.  அதன் வழி  நீங்கள் பட்டதாரி ஆகலாம். அதனைத் தவிர்த்து  டிப்ளோமா கல்வி அல்லது சான்றிதழ்  கல்வி  என்று உங்கள் தகுதியை உயர்த்திக் கொள்ளலாம்.

மேற்குறிப்பிட்ட கல்வி அனைத்தும் உங்களது பெற்றோர்களுக்குச் செலவு வைக்காத கல்வி  என்று நினவிற் கொள்ளுங்கள்.  கல்வியாளர்கள் பலர் நல்ல பல வழிகளைக் காட்டுகின்றனர். உங்களிடம் உள்ள கைபேசிகளிலேயே  அனைத்து தகவல்களையும் திரட்டிவிடலாம்.  எந்த ஒரு செலவும் இல்லாமல் உங்கள் கல்வியைத் தொடரலாம்.   ஒரு சிலர் உங்களுக்குத் தவறான வழிகளைக் காட்டத்தான் செய்வர்.  ஒன்று பணம் கட்ட சொல்வர் அல்லது  அரசாங்கக்  கடன் கிடைக்க  ஏற்பாடுகள்  செய்யலாம் என்பர்.   ஒன்றுமே வேண்டாம்.  எல்லாம் இலவசமாகக் கிடைக்கும் போது  கடன் எதுவும் வேண்டாம்.

தோல்விகளைப் பற்றி கவலையே வேண்டாம். உங்களுக்கும் சிறந்த எதிர்காலம் உண்டு.  மூலையில் முடங்கிப் போக வேண்டாம்.  இப்போது உள்ள இளைஞர்கள் பலருக்குக் கணினி அறிவு உண்டு.  நீங்கள் தான் கொஞ்சம் முயற்சிகள்  எடுத்து உங்களுக்குத் தேவையான  தகவல்களைத் திரட்டிகொள்ள வேண்டும்.   கல்வி அமைச்சு நல்ல பல திட்டங்களை இளைஞர்களுக்காக அமைத்துக் கொடுத்திருக்கிறது. அவைகளைப் பயன்படுத்திக் கொள்வது  நமது இளைஞர்களின் கடமை. இந்த நேரத்தில் நீங்கள் ஏமாறாமல் இருப்பதும் உங்கள் கடமை.  பணத்தைக் கொடுத்து  ஏமாறாதீர்கள்.  ஒரு தடவைக்கு ஆயிரம் தடவை விசாரியுங்கள். சரியான தகவல்களைப் பெற்று உங்களது  எதிர்காலத்தை அமையுங்கள்.

தோல்விக்கு அடுத்து வெற்றி தான் என்பதை மறவாதீர்கள்!

வாசிப்பை நேசிப்போம்!

 

வாசிப்பை நேசிப்போம்  என்று சொன்னால் சும்மா 'வாசி! நேசி!'  என்று கதை அளக்கிறான்  என்று அலட்சியப் படுத்த வேண்டாம்!

வாசிப்பது என்பதை  அவ்வளவு அலட்சியமாக விட்டுவிட முடியாது.  இன்று நமது பிரச்சனை எல்லாம் அல்லது தமிழர்களின் பிரச்சனை எல்லாம் எதையும் தெரிந்து கொள்ளாமல் அலட்சியமாக இருப்பதால்  நாம் பல வழிகளில் சீரழிக்கப்படுகிறோம்.  ஏமாற்றப்படுகிறோம்.  ஏன்? நாம் தலைவன் என்று நம்புவனே நம்மை ஏமாற்றுகிறான்!  காரணம்  நமக்கு வெளி உலகம் தெரியவில்லை.

நமது பெண்கள் இன்று பலவழிகளில் ஏமாற்றப்படுகிறார்கள்.  காரணம் என்ன?  குறைந்தபட்சம்  தினசரி  செய்திகளைக் கூட தெரிந்து கொள்வதில்லை.  உலகம் தெரியாதவர்களாக  இருக்கின்றனர்.  அதனால் மிக எளிதில் ஏமாறுகின்றனர்.  அப்புறம் டிக்டாக்கில் சண்டை! 

இந்த உலகத்தை நாம் தெரிந்துகொள்ள வேண்டுமானால்  படிக்க வேண்டும். புத்தகங்கள் படிக்க வேண்டும். நாளிதழ்கள் படிக்க வேண்டும். உங்களுக்குத் தெரிந்த மொழியில் எதை வேண்டுமானாலும் வாசிக்கலாம்.

நம்மைச் சுற்றி என்ன நடக்கிறது என்று தெரியாவிட்டால் நம் பக்கத்து வீட்டுக்காரனும் ஏமாற்றுவான்! தெரிந்து கொள்ளுங்கள்.  பெண்கள் இன்று பலவழிகளில் ஏமாற்றப்படுகின்றனர்.  இன்று நம் குடும்பங்களில் அமைதி இல்லை, குடும்ப சச்சரவுகள், சண்டை,  குடுமபப் பிரிவினைகள், குடிகாரக் குடும்பங்கள் - இப்படி ஏகப்பட்ட தொல்லைகளை நாம் பார்க்கிறோம்.  இதற்கெல்லாம் காரணம் என்ன?

புத்தகங்களைப் படிப்பதால், நாளிதழ்களைப்படிப்பதால் இவைகள் எல்லாம்  தீர்ந்துவிடுமா?  தீர்ந்துவிடும்! உண்மை தான். பிரச்சனைகள் வராதவாறு  அவைகளைத் தடுத்துவிடும்.  நம்மை நெறிபடுத்தும். எழுத்தாளன் சும்மா எதனையோ எழுதிவிட்டுப் போகவில்லை. அவன் நம்மை நெறிபடுத்துவதோடு, வாழ்க்கையைச் செம்மையாக வாழ வழிகாட்டுகிறான். வாழ்க்கை அனுபவங்களை நமக்குக் கொடுத்துவிட்டுப் போகிறான். 

வாசிப்பது என்பது வீண் செலவு என நினைக்காதீர்கள்.  அதனை ஒரு முதலீடாக  நினையுங்கள்.  வாசிப்பதை வருங்கால  தலைமுறையினருக்கும்  அறிமுகம் செய்யுங்கள்.  அது எல்லா காலங்களுக்கும்  பயன் தரும்.

படித்த சமுதாயமாக மாறுவோம்!

 

                                  Faculty of Medicine  University of Malaya    

நமது சமூகம் படித்த சமூகமாக  மாற வேண்டும் என்றால் நாம் தான் மனம் வைக்க வேண்டும்.

அரசாங்கமோ, ஏதோ ஓர் அரசியல் கட்சியோ  அல்லது இயக்கமோ,  நம்முடைய பொறுப்பை அவர்களால் எடுத்துக்கொள்ள முடியுமா? முடியவே முடியாது!

நமது பிள்ளைகள் கல்வி கற்றவர்களாக மாற வேண்டும் என்றால்  நாம் தான்   அவர்கள் மீது அக்கறை கொள்ள  வேண்டும்.  நமக்காக வேறு யாரும் நம்து பிள்ளைகளுக்காக அக்கறை கொள்ள முடியாது.

கொஞ்சம் பின்நோக்கிப் பாருங்கள்.  தோட்டப்புறங்களிலே பள்ளிகளே இல்லாத காலகட்டம் அது. ஆனாலும் பள்ளி என்கிற பெயரில் எதனையோ உருவாக்கினார்கள். பெரும்பாலானோர் தமிழர்களே தோட்டப் பாட்டாளிகளாக  இருந்தனர்.  அங்கே கேரள மலையாளிகளும் இருந்தனர். வீட்டுப் பக்கத்திலேயே இருந்த  தமிழ் பள்ளிகளுக்கு அவர்கள் பிள்ளைகளைக் கல்வி கற்க அனுப்பினர். அவர்கள் பிள்ளைகள் தான் பிற்காலத்தில் தமிழ் பள்ளிகளில்  ஆசிரியர், தலைமை ஆசிரியர் என்று ஆக்கிரமித்துக் கொண்டனர். அது இன்னும் தொடர்கிறது.  அவர்கள் ஒரு தலைமுறை தான் தோட்டப்பாட்டாளிகள். அடுத்த தலைமுறை கல்வி கற்றவர்களாக  மாறிவிட்டனர்.

ஆனால்  தமிழர்கள் நிலை என்ன?  இரண்டு, மூன்று தலைமுறைவரை அதே தோட்டப் பாட்டாளிகள் என்கிற முத்திரை தான்.  இப்போது தான் அந்த அடையாளம்  மாறிவருகிறது. நான் பட்டிணத்திற்குப்  பள்ளி சென்ற போது  நான் ஒருவன் தான் அந்தத் தோட்டத்திலிருந்து பள்ளி சென்ற மாணவன்!  என் தந்தைக்கு நான் ஏதாவது 'உத்தியோகம்' பார்க்க வேண்டும் என்கிற கனவு இருந்தது.  மற்றபடி அவருக்குக் கல்வியைப் பற்றி ஏதும் அறியாதவர்.  சனி, ஞாயிறுகளில் என் தாயாருக்குத் தோட்டத்தில் உதவி செய்யக் கூட அனுமதிக்கமாட்டார்.  தோட்டப்பாட்டாளி என்கிற அடையாளம்  அவரோடு போகட்டும் என்கிற எண்ணத்தைக் கொண்டிருந்தார்.  நாங்கள் அந்தத் தோட்டத்தில் இருந்தவரை எந்த ஒரு  மாணவனும் பள்ளி செல்வதை நான்  பார்த்ததில்லை.

இதனை நான் ஏன் சொல்லுகிறேன் என்றால்  பிள்ளைகளின் மீது தந்தைக்கு ஒரு கனவு இருந்தாலே போதும்.  அவர் பிள்ளைகளைக் கல்வி கற்றவர்களாக  உருவாக்கிட முடியும்.  அதனால் தான் மீண்டும், மீண்டும் வலியுறுத்துகிறோம் நமது சமுதாயம் கல்விகற்ற சமுதாயமாக  மாற வேண்டுமானால்  அது பெற்றோர்கள் மனம் வைத்தால் தான் உண்டு. பெற்றோர்களின் பங்கு தான் அதிகம்.

"நீ டாக்டர், நீ லாயர், நீ எஞ்சினியர், நீ ஆசிரியர்  என்று சொல்லி சொல்லி வளருங்கள். அந்தப் பிள்ளைகள் கல்விகற்றவராக மாறுவார்கள்.  அவர்கள் கல்வி கற்ற பிறகு வேறு  தொழிலை  தேர்ந்தெடுத்தால்  அது அவர்களின் பொறுப்பு.  ஆனால் கல்வி என்பதைக் கட்டாயமாக்குங்கள்.

கல்வி என்பது நமக்கு அந்நியமல்ல. இடைக்காலத்தில் தவற விட்டுவிட்டோம்.  அதற்காக வருந்திப்  பயனில்லை. இப்போது நாம் களத்தில் இறங்கி விட்டோம்.  வெற்றி என்பதைத் தவிர வேறு எதனைப் பற்றியும்  சிந்திக்க வேண்டாம்.

அது என்ன தமிழ்காரரா?

 

சில சமயங்களில் சில வார்த்தைகள் நம்மைப் புண்படுத்துகின்றன. சிலர் வேண்டுமென்றே அப்படி ஒரு வார்த்தையைப்  பயன்படுத்துகின்றனர். சினிமாவில் அந்தச் சொல்லை, தமிழர்களைக் கொச்சைப் படுத்தும் விதத்தில்,  கேவலப்படுத்துகின்றனர்.  அதனை அறியாமல் தமிழர்கள் நாமும் பயன்படுத்துகின்றோம்.

இன்றைய தமிழ் சினிமாவிள் பல வார்த்தைகள்   நம்மைக் கேவலப்படுத்தும் விதத்தில் அமைந்திருக்கின்றன. அதனைத் தமிழர்கள் புரிந்து கொள்ளாமல் அவர்களும் அது போன்ற வார்த்தைகளைப் பயன்படுத்துகின்றனர்.

 "நீங்கள் தமிழ்காரரா?"  என்றால் என்ன பொருள்?  நீங்கள் தமிழரா"  என்று கேட்பதில் என்ன பிரச்சனை? தெலுங்கர்களைத் தெலுங்கர் என்கிறோம். மலையாளிகளை மலையாளிகள்  என்கிறோம்.   தமிழர்களை மட்டும் ஏன் தமிழர்கள் என்று அழைக்காமல் ;'தமிழ்காரரா'  என்று அழைப்பது ஏன்?  தமிழ் நாட்டில் திராவிடக் கூட்டம் தமிழன் என்று சொல்லுவதையே வெறுக்கிறது.   அதனை அவர்கள்  சினிமாவிலும்  சாமர்த்தியமாக புகுத்திவிட்டார்கள்.  இங்கும் நம்மில் பலர் 'தமிழ்காரர் என்கிற சொல்லை அறியாமல் பயன்படுத்துகிறோம்.

தமிழர்களின் அடையாளங்களை அழிப்பதில் திராவிடம் தொடர்ந்து முயற்சி  செய்து கொண்டிருக்கிறது.  தமிழ் நாட்டில் அரசு பள்ளிகளை 'கார்ப்பரேஷன் பள்ளி'  என்று  சொல்லி  சிறுமைப்படுத்துகிறது. அதாவது தமிழ் பெற்றோர்கள் தங்கள் பிள்ளைகளை ஆங்கிலப் பள்ளிகளுக்கு அனுப்ப வேண்டும் என்பதற்கான  சூழ்ச்சி இது.  தமிழையே ஒழிப்பதற்கான முயற்சி இது. ஆனாலும் அவர்கள் தான் வெற்றி பெறுகிறார்கள.   நாம் பார்த்துக் கொண்டு தான் இருக்க முடிகிறது.

உறவுகளே!  தமிழ், தமிழர் என்பது தான் நமது அடையாளம்.  தமிழ் என்று சொல்லுங்கள், தமிழர் என்று சொல்லுங்கள், தமிழ் நாடு என்று சொல்லுங்கள்.  நமது அடையாளங்களைச்  சிறுமைப்படுத்தும்  வார்த்தைகளைப் பயன்படுத்துவதைத் தவிருங்கள்.

திராவிடம் என்பது நமக்கல்ல.  திராவிடம் என்பதைத்  தெலுங்கர்கள் ஏற்றுக் கொள்ளவில்லை, மலையாளிகள் ஏற்றுக் கொள்ளவில்லை,  கன்னடர்கள் ஏற்றுக் கொள்ளவில்லை  அப்படியிருக்க  நமக்கும் திராவிடம் என்பதற்கும்  எந்த சம்பந்தமுமில்லை.  அதுபற்றி அதிகம் யோசிக்க வேண்டாம்.  அது  நமக்கான சொல அல்ல. அவ்வளவு தான். அதனை நாம் நம் தோளில்  சுமக்க வேண்டாம்.

அதேபோல தமிழ்காரர், தமிழ்காரரா?,  தமிழ்காரர்கள் - இவைகளெல்லாம் நமக்கு வேண்டாம். நாம் தமிழர்.  இந்த அடையாளம் போதும்

ஏன் காணொளிகளில்?

   

பொதுவாக பெருநாள் காலங்களில்  அல்லது மற்றைய நாள்களிலும்   கோழி,  வான்கோழி, ஆடு, மாட்டு இறைச்சிகளை  உண்பது  என்பது எல்லாகாலங்களிலும் உண்டு.

இது இன்று நேற்று வந்த பழக்கம் அல்ல. காலங்காலமாக உள்ள பழக்கம் தான்.  மனிதன் உயிர் வாழ இவைகள் எல்லாம் தேவை  என்கிற நிலைமைக்கு நாம்  தள்ளப்பட்டு விட்டோம்!  அதனால் தான் 'கொன்னா பாவம்  தின்னா போச்சு' என்று  பேச்சு வழக்கும் வந்துவிட்டது!

 அது பற்றி நாம் பேசப்போவதில்லை.   ஒரு சிலர் செய்கின்ற காரியங்கள் நம்மை மிகவும் சங்கடத்தில் ஆழ்த்துகின்றன.  அது பற்றி தான் நான் பேசுகிறேன்.  ஆடு வெட்டுகிறோம், மாடு  வெட்டுகிறோம் அவைகளையெல்லாம்  நாம் நேரடியாகப் பார்ப்பதில்லை.  ஆனால் இதனை படம் எடுத்து டிக்டாக்கில் போடுகிறார்களே அது தான்  சங்கடத்தை ஏற்படுத்துகிறது.

மாடுகள் ஓடுகின்றன, விரட்டுகிறார்கள். அவைகள் துடிக்கின்றன. கயிற்றால் கட்டி அவைகளை வீழ்த்துகிறார்கள். இதனைப் பார்க்கும் போது மனம்  வலிக்கிறது.   எவ்வளவு பெரிய  ஜீவன்.  எவ்வளவு சாதாரணமாக  துடிக்கத் துடிக்க கொல்லப்படுகிறது.  மறைவாக செய்தால் யார் கண்ணிலும் அகப்படப் போவதில்லை. முன்பெல்லாம் அப்படி ஒரு காட்சியை நான் பார்த்ததில்லை.  இப்போது அதனை டிக்டாக்கில் போட்டு நம் மனதைக் காயப்படுத்துகிறார்களே, யார் என்ன செய்ய முடியும்?

மிருகங்கள் மனிதனை நேசிக்கின்றன. அதனையும் நாம் டிக்டாக்கில் பார்க்கிறோம். உண்மையில் நம்மை வியப்பில் ஆழ்த்துகின்றன. அவைகளை மிருகங்கள் என்று கூட நம்மால் சொல்ல முடியவில்லை.  நாயை, நாய் என்றால் கூட  அதனை வளர்ப்பவர்கள் சண்டைக்கு வருகிறார்கள்!  மாடுகள் கூட தனது அன்பை வெளிப்படுத்துகின்றான.

இவைகளையெல்லாம் காணொளிகளில்  பார்க்கிறோம்.  அதே  காணொளிகளில்  மிருக சித்ரவதையும் பார்க்கிறோம்.   இறைச்சி உண்ணுவதை நாம் குறை சொல்லவில்லை. நானும் சாப்பிடுபவன் தான்.  ஆனால் இத்தகைய சித்திரவதைக்குப் பின் நாம் சாப்பிடுகிறோமே என்கிற ஆதங்கம் உண்டு.

டிக்டோக், காணொளிகளில் காட்ட வேண்டாம் என்பதே நம் வேண்டுகோள்.

தந்தையர் தின வாழ்த்துகள்!

தந்தையர் அனைவருக்கும் தந்தையர் தின வாழ்த்துகள்!

இன்றைய தந்தையர்களுக்குப் பொறுப்புகள் அதிகம்.  நமது சமுதாயம் படித்த சமுதாயம் என்று பெயர் எடுக்க வேண்டும்.  நமது பிள்ளைகளுக்கு நாம் தான் பொறுப்பு  என்கிற உணர்வு நமக்கு இருந்தால் போதும்.

அரசாங்கம் கல்விகற்க பள்ளிகளைத்தான் கட்ட முடியும்.  நமது பிள்ளைகளைப் பள்ளிகளுக்கு  அனுப்புவது  நமது கடமை.  பல காரணங்களால்  நமது பெற்றொரகள் தங்களது கடமைகளிலிருந்து தவறிவிட்டனர். அது அப்போது.  ஆனால் அந்த சரித்திரம் மீண்டும் வரக்கூடாது  என்பது தான் இன்றைய நமது தலைமுறையின்  பிரார்த்தனை.

என்ன தான் தலையே போகின்ற நிலையில் இருந்தாலும்  பிள்ளைகளுக்குக் கல்வி என்பது மிக மிக முக்கியம்.  கலவி கற்ற சமுதாயம் தான் மேன்மை மிக்க சமுதாயம். கல்வி இல்லாதவனை மூடன் என்று தான் இந்த உலகம் அழைக்கும்.

இந்த தந்தையர் தினத்தில் உறுதிமொழி எடுப்போம்.  கல்வியே நமக்கு ஆதாரம்  என்று.  கல்வி நிலைத்து நிற்கும். மற்றவை அனைத்தும் பறந்து போகும்!

தந்தையர் தின நல்வாழ்த்துகள்!

கல்வி கற்ற சமுதாயமாக மாறுவோம்!

 நாம் நமது கவனத்தை திசை திருப்பும் நேரம் வந்துவிட்டது!

போதும்! காலாகாலமும்  குடித்துவிட்டு சண்டை சச்சரவுகளோடு வாழும் சமுதாயம்  என்கிற அவப்பெயர் போதும்.` போதும்! போதும்!  இதற்காகவா நமது அப்பா அம்மாக்கள் நம்மைப் பெத்துப் போட்டார்கள்?

எத்தனையோ பேர், நமக்குக் கீழே இருந்தவர்கள், கல்வியை வைத்து மேலே வந்துவிட்டார்கள்.  நாமோ ஆணி அடித்தாற் போல  அப்படியே ஆடாமல் அசையாமல்  அப்படியே கிடப்பில் போட்ட கல் போல் தான்  இன்னும் கிடக்கிறோம்!  இதனைக் கூட ஒரு பெருமை என்று சொல்லக் கூடியவர்கள்  நம்மிடையே இருக்கத்தான் செய்கிறார்கள்!

அது பற்றிப் பேசுவதில் எந்தப்  பயனுமில்லை. அடுத்த அடி தான் முக்கியம். இன்றைய இளம் தலைமுறை பெற்றோர்கள் தெளிவாகவே இருக்கிறார்கள்.  தங்களது பிள்ளைகள் பட்டதாரிகளாக வேண்டும் என்கிற  எண்ணம் பெரும்பாலும் உண்டு.  அவர்களைச் சரியான பாதையில் வழிகாட்டுவது என்பது பெற்றோர்களின் கடமை.

இளம் பிள்ளைகளுக்கு நிறைய சோதனைகள். அவர்களிடம் உள்ள கைப்பேசிகளே போதும்.  கல்விக்காக பயன்படுத்த, உலக ஞானம் பெற, பொது அறிவு பெற என்று பல்வேறு பயன்கள்  உள்ளன.  பிரச்சனை என்னவென்றால்  அவைகளைத் தவிர தேவையற்ற விஷயங்களுக்குத் தான்  அந்தக் கைப்பேசிகள் பயன்படுகின்றன.  எல்லா மாணவர்களும் அப்படித்தான்  என்று சொல்ல முடியாவிட்டாலும் பெரும்பாலும் அப்படித்தான்.!

ஆனால் இது போன்ற தடைகளைத் தாண்டித் தான்  நமது மாணவர்கள் தங்களது இலட்சியத்தை அடைய வேண்டியுள்ளது.  அதற்குப் பெற்றோர்களின் பங்கு அளப்பரியது.   பிள்ளைகளின் எதிர்காலம் முக்கியம் என்றால்  பெற்றோர்கள் சிறு சிறு தியாகங்களைச் செய்யத் தான் வேண்டும். அது அவசியம்   தொலைக்காட்சி, தொலைப்பேசி இவைகளை எல்லாம் தவிர்க்கத் தான் வேண்டும். கல்விக்காக எவ்வளவு செலவானாலும்  செய்கிறோம்.  அதே போல  பொழுது போக்கும் அமசங்களைப் பெற்றோர்கள்  தவிர்க்கத்தான் வேண்டும்.

வருங்கால நமது தலைமுறை கல்வி கற்ற சமுதாயமாக மாற வேண்டும். கற்றவருக்கத்தான் செல்கிற இடமெல்லாம்  சிறப்பு.  அரசு அலுவலகத்தில்,  ஒரு கடைநிலை  ஊழியன் கூட நம்மை மதிக்கமாட்டேன் என்கிறான்,  என்று புகார்  சொல்கிறோம். கல்வி கற்றவனாக இருந்தால் அவன் அப்படிப் பேசுவானா?  அவனுக்குத் தைரியம் வருமா?

நாம் மாற வேண்டும். கல்வி கற்ற சமுதாயமாக மாற வேண்டும்.  நாம் எப்போதுமே உயர்ந்த சமுதாயம் தான். அதனை மறக்க வேண்டாம்.

யாரைத்தான் நம்புவதோ!

                

நம்  நாட்டு  இந்தியர் சமூகத்தில் உள்ள ஒரே கேள்வி: யாரை நம்புவது?

இந்தியர் என்று பொதுவாகச் சொன்னாலும் பிரச்சனை என்பது என்னவோ  தமிழர்களுக்கு மட்டும் தான்.  மற்ற சமூகங்கள் யாரையும் நம்பி இல்லை. எந்தத் தலைவனையும் நம்பி இல்லை.  ஆனால் தமிழனுக்கு மட்டும் ஒரு தலைவன் எப்போதும் தேவைப்படுகிறான்!  தமிழனின் மாபெரும் தலைவன் என்று நாம் நினைத்தவனும் நம்மை ஏமாற்றிவிட்டுத்தான் போனான்! எப்படியோ எங்கோ  ஒருவனை நம்பித்தான் வாழ வேண்டும் என்கிற  சூழல் ஏற்பட்டுவிட்டது!

இப்போது நமது நிலை என்ன?  முன்பு பாடிய அதே பல்லவி தான்.  நமக்குச் சரியான தலைவன் இல்லை!  என்று சொல்லுவதையே தொழிலாகக் கொண்டு விட்டோமோ  என்று தோன்றுகிறது!

"யாரை நம்பி நான் பிறந்தேன் போங்கடா! போங்க!"  என்று கண்ணதாசன் பாடல் ஒன்று உண்டு.  ஒருவரை நம்பியும் இல்லை! அதை முதலில் புரிந்து கொள்ளுங்கள்.  நமக்கு ஒரு தலைவன் தேவை என்று எண்ணுவதே பிழை. நம் வீட்டுக்கு நாம் தான் தலைவன்.  அதனை நாம்  எப்போதும் சரியாகத் தான் செய்து வருகிறோம்.  அதனால் வேறு ஒரு தலைவன் நமக்குத் தேவை இல்லை. 

நாம் சரியான குடும்பத் தலைவனாக இருந்தால்  நமது குடும்பங்களிலிருந்து  மருத்துவர், வழக்கறிஞர்,  பொறியிலாளர், ஆசிரியர்கள், அலுவலகர்கள்,  தொழிலதிபர்கள் என்று பலவேறு திறன் பெற்றவர்களை நாம் உருவாக்குகிறோம்.  அது தான் எப்போதும் நடந்து கொண்டிருக்கிறது.  அது தான் நமது  தலைமைத்துவம்.  அது போதுமே!   அப்புறம் ஏன் இன்னொரு தலைவர் நமக்குத் தேவை?

யாரை நம்புவது? நம்மை நாம் நம்பினால் போதும்.  வேறு யாரையும் நம்ப வேண்டாம்.  ஒன்று  கடவுள். கடவுள் நம்மைக் காப்பாற்றுவார் என்று நம்புங்கள். அடுத்து உங்களையே நீங்கள் நம்புங்கள்.  ஏன் மற்றவர்களை நம்ப வேண்டும்?

நம்மை நம்பினால் போதும். நம்மை நம்பினாலே போதும்.  நம்மால் ஒரு படித்த தலைமுறையையே  உருவாக்கிவிட முடியும்.   இதற்கெல்லாம் எந்த ஒரு தலைவனும் தேவை இல்லை.  நமது குடும்பத்துக்கு நம்முடைய தலைமைத்துவத்தை சரியாக அமைத்துக் கொடுத்தாலே போதும்!

யாரை  நம்புவது  என்று ஒரு கேள்வி எழுந்தால், தைரியமாகச் சொல்லுங்கள்:   என்னை நம்புங்கள் என்று! என் குடும்பம் என்னை நம்பினால் போதும்!

டத்தோ ரமணன் அறிவாரா?

 

துணை அமைச்சர் டத்தோ ரமணன் அவர்களின் சேவையை நான் பாராட்டுகிறேன்.  

தெரியாத சில பிரச்சனைகளை வெளியே கொண்டு வந்தார்.  அதே சமயத்தில் சில பிரச்சனைகளை அவர் முழுமையாக வெளியிடாமல் பூசி மெழுகிறாரா  என்பது புரியவில்லை.

அதில் ஒன்று தான் சமீபத்தில்  அவர் உரையாற்றிய போது மக்களுக்குக் கொடுத்த ஒரு செய்தி.   Bank Rakyat,  தனது Brief-i   திட்டத்தின் மூலம்  இந்திய வணிகர்களுக்காக சுமார் ஐந்து கோடி வெள்ளி ஒதுக்கியிருப்பதாக அவர் கூறியிருந்தார்.

அதனை வரவேற்கிற அதே வேளையில்  வேறு சில ஐயங்களும் நமக்கு ஏற்படுகிறது. சமீபத்தில் ஒரு காணொளியில் எதிர்கட்சி தலைவர் ஒருவர் ஒரு செய்தியை வெளியிட்டிருந்தார்.

உணவக உரிமையாளர் ஒருவர் கடன் கேட்க சென்றிருந்த போது அந்த உணவகம் மலாய் உணவகமாக  மாற வேண்டும். அதன் பின்னரே அவர்களுக்குக் கடன் கிடைக்கும் என்று கூறியாதாக அவர் குறிப்பிட்டிருந்தார்.  அதாவது அவர்கள்  இஸ்லாமிய மதத்தினராக  மாறினால் மட்டுமே அவர்களுக்குக் கடன் கிடைக்கும் என்பது தான் அதன் பொருள், அல்லவா? இதற்கு முன்னர் அந்த வங்கி அப்படியொரு கொள்கையைக் கொண்டிருக்கலாம்.  ஆனால் ஐந்து கோடி என்று சொல்லி அது இந்தியர்களுக்கு மட்டும் என்று  ஒதுக்கிவிட்டு,  இப்படி ஒரு கொள்கையை அவர்கள் கொண்டிருக்கலாமா என்பது தான் நமது கேள்வி. ஒரு வேளை அவர்கள் மாமாக் உணவகங்களுக்கு  மட்டும் கொடுப்போம். அதே போல  இஸ்லாமிய இந்தியர்களுக்கு  மட்டும் தான் இந்த கடன் உதவி என்று சொல்ல வருகிறார்களா என்பதை  டாத்தோ ரமணன் விளக்க வேண்டும்.

இஸ்லாம் மதத்தைச் சேர்ந்த இந்தியர்களுக்கு மட்டும்  என்று அவர்கள் கொள்கையாகக் கொண்டிருந்தால் நாம் அது பற்றி கருத்துரைக்க ஒன்றுமில்லை.   ஆனால் டத்தோ ரமணன் அவர்கள்  பொதுவாகவே இந்தியர்கள் என்று தான் கூறியிருந்தார். அதாவது, இந்து, முஸ்லிம், கிறிஸ்துவர், புத்தம், சீக்கியம் - இப்படி  அனைத்து இந்தியர்களுக்கும் என்பது தான் அதன் பொருள்.

டத்தோ ரமணன் அவர்கள் இது பற்றி விளக்க வேண்டும்.  அந்த கடன் உதவி இந்திய முஸ்லிம்களுக்கு மட்டும்  என்றால் நமக்கு அது புரியும். ஆனால் சும்மா இந்தியர் என்று சொல்லி அள்ளி விடக்கூடாது!

விரைவில் அதற்கு  விளக்கம் கிடைக்கும் என நம்புகிறேன்.

ஏன் இந்த குளறுபடிகள்?

             ஆங்கிலம் படித்துக் கொடுப்பதில்  குளறுபடிகள்!

நமது பள்ளிகளில் ஆங்கிலம் கற்பிப்பதில் ஏனோ தெரியவில்லை பல குளறுபடிகள்!

ஒரு சிலர் வேண்டுமென்றும் ஒரு சிலர் வேண்டாமென்றும்  பேசிக்கொண்டிருந்தாலே போதும் என்று நினைக்கின்றனர்!  ஒரு தீர்வைக் கண்டு பிடிக்க முடியவில்லை! அந்த அளவுக்கு அது என்ன அவ்வளவு பெரிய விஷயமா?

இந்நாட்டில் ஆங்கிலம் என்பது ஒன்றும் நமக்குப் புதிய மொழி அல்ல.  ஆங்கிலேயன் எப்போது நாட்டிற்குள் காலேடுத்து வைத்தானோ அன்றிலிருந்தே  ஆங்கிலம் உள்ளே புகுந்துவிட்டது.  அதன் பின்னர்,  நமது நாட்டின் தேசிய மொழி.  அதுவரையில் எந்தப் பிரச்சனையும் இல்லை.

தேசிய மொழி வேண்டும் என்பதற்காக ஆங்கிலத்தை முற்றிலும் ஒதுக்கிவிட்டது தான்  இன்றைய பிரச்சனை.  அந்த அளவுக்குத் தீவிரமாக ஒதுக்க வேண்டிய அவசியமில்லை.  ஆனால் அரசியல்வாதிகள்  அதனைத்தான் செய்தார்கள். அவர்களோடு  சில மலாய் ஆசிரியர் அமைப்புக்களும்  அவர்களுக்கு ஒத்து ஊதினார்கள்.   அதற்கும் ஒரு காரணம் உண்டு.  ஆங்கிலம் வேண்டுமென்றால் சீன, இந்திய ஆசிரியர்களால்   தான் முடியும் என்கிற ஒரு நிலைமை.  ஆனால் அவர்களைப் பயன்படுத்தி  மலாய் இனத்தவரையும் ஆங்கில ஆசிரியர்களாக்க முடியும் என்று  கல்வி அமைச்சு உணரவில்லை. இது தான் பிரச்சனை. மலாய் ஆசிரியர் இல்லை,  மலாய் மாணவர்களால்  ஆங்கிலம் படிக்க முடியாது  என்று ஏதேதோ காரணங்களைச் சொல்லி ஆங்கிலத்தை முற்றிலுமாக புறக்கணித்து விட்டது கல்வி அமைச்சு.

இப்போது கல்வி அமைச்சு பல மலாய்  இன பட்டதாரிகளை உருவாக்கிவிட்டது. பெரிய  பதவிகளில் அமர்ந்திருக்கின்றனர். ஒரே குறை, அவர்களுக்கு ஆங்கிலம் சரளமாக வரவில்லை.   அதுபற்றி எங்களுக்குக் கவலையில்லை என்கிறார்கள் அவர்கள்.  ஆனால் வெளி உலகிற்குப் போய் கருத்தரங்குகளில் கலந்துகொள்ள அல்லது  பிரச்சனைகள் வரும்போது  ஆங்கிலம் பேச முடியாமல் தத்தளிப்பதையும் நாம் பார்த்திருக்கிறோம்.  அதனை அவமானமாக இப்போது தான் உணர ஆரம்பித்திருக்கிறார்கள்!

அப்போதும் 'மீசையில் மண் ஒட்டவில்லை' என்கிற பாணியில் தான் இப்போதும் பேசுகிறார்கள்!  ஆங்கிலம் வேண்டும் என்று பேசுபவர்கள்  ஆங்கிலத்துக்கு முக்கியத்துவம் கொடுங்கள் என்கிறார்கள்.  ஆங்கிலம் அதன் அவசியம் என்ன என்பது எல்லாருக்கும் தெரியும். ஆனால் சில மலாய் அமைப்புகளுக்கு எந்தக் காலத்தில் தெரிய வரும் என்பது நமக்குத் தெரியவில்லை!

என்ன தான் குளறுபடிகள்?  இந்த உளறுபடியர்களை அடக்கி வைத்தால் போதும்! எல்லாம் சரியாகும்!

வர்த்தகர்களுக்கு வாழ்த்துகள்!!

     51 இந்திய வர்த்தகர்கள்  25,00,000  இலட்சம் வெள்ளி கடனுதவி பெற்றனர்.

இந்திய வர்த்தகர்களுக்கு நமது வாழ்த்துகள். அவர்கள் அனைவரும் தெக்கூன்  SPUMI Goes Big  திட்டத்தின் கீழ் சுமார் 25 இலட்சம் வெள்ளி கடன் உதவி பெற்றிருக்கின்றனர்.  வருங்காலங்களில் இந்நாட்டின்  இந்திய   கோடிஸ்வரர்கள்  என்று பெயர் எடுக்க வேண்டுமென மனமார வாழ்த்துகிறேன்.

இவர்கள் எல்லாம் புதிதாக தெக்கூன் மூலம் உதவி பெற்றவர்கள் என்று சொல்ல முடியாது. ஏற்கனவே இவர்களில் பலர் கடன் பெற்றவர்கள் தான். கடன் பெற்று அதனைச் சரியாக கட்டிமுடித்து  மீண்டும் கடன் பெறுகிறார்கள்.  இவர்கள் அனைவரையும்  பொது வெளியில் கொண்டுவந்து மக்களுக்கு அறிமுகப்படுத்திய மாண்புமிகு அமைச்சர் டத்தோ ரமணன் அவர்களைப் பாராட்டுகிறோம்.

பொதுவாகவே இது போன்ற செய்திகள் பொது மக்களுக்குப் போய்ச் சேருவதில்லை என்கிற ஆதங்கம் நமக்கும் உண்டு.  ஆனால் இப்போது டத்தோ ரமணன் அவர்கள் தவறாமல் செய்திகளை வெளியே கொண்டு வந்துவிடுகிறார்.  வெளியே கொண்டு வரும் போது தான் மக்களுக்கும் நம் மக்கள் தொழில் செய்ய உதவிகள் கிடைக்கின்றன  என்று தெரிய வரும்.

இது போன்ற உதவிகள் கிடைக்கின்ற போதுதான் அரசாங்கத்தின் மீது மக்களுக்கு ஒரு நம்பிக்கை வரும்.  நமக்குக் கிடைக்க வேண்டிய பங்கு எப்போதும்  இருந்து கொண்டு தான் இருக்கின்றது.  அதனை யாரும் பறித்து விடுவதில்லை.  ஆனால் நாம் வெவ்வேறு காரணங்கள் சொல்லி  அதனைத் தவிர்த்து விடுகிறோம்.

முதல் காரணமே "அங்கு மலாய்காரர்கள் லோன் கிடைக்காது" என்கிற கருத்து திணிக்கப்படுகிறது.  உண்மை தான் அது ஒரு நேரம்.   அப்போது அப்படி. இப்போது எல்லாம் மாறியிருக்கிறது.  ஏன்? அப்போது  எனக்கும்  கூட  கிடைக்கவில்லை.  இப்போது எனது மகனுக்குக் கிடைக்கிறதே!

நம்முடைய அறிவுரை எல்லாம் சிறிய கடன்களை நாம்  தவறாமல் கட்டி வந்தால் அடுத்து பெரிய கடன்கள் கிடைக்க வாய்ப்புகள் உண்டு. அப்படித்தான் பலர் பெரிய கடன்களாக எடுக்கின்றனர். கடன் என்று வந்துவிட்டால் அனைத்து நிறுவனங்களும் ஒரே மாதிரி தான் இயங்கும்.  அது வங்கியாக இருந்தாலும் வேறு நிறுவனமாக இருந்தாலும் ஒரே ஒரு  கொள்கையைத்தான் கொண்டுள்ளன. மாதாமாதம் தவனைகளைத் தவறாமல் கட்ட வேண்டும்.  அதில் சீனர்கள் முதல் இடத்தில் இருக்கின்றனர்.

நமது எதிர்காலமே நமக்கு முக்கியம்.  அந்த எதிர்காலம் வர்த்தகத்தில் தான் உள்ளது. அதுவே நமது இலட்சியமாக இருக்க வேண்டும். வாழ்த்துகள்!

தொட்டாசிணுங்கி அல்ல நான்!

 நம்மிடையே தொட்டாசிணுங்கிகளைப்  பார்த்திருக்கிறோம்.  தங்களைப்பற்றி யாரோ ஒருவர் ஏதோ சொல்லிவிட்டார்,   அது போதும் அவர்கள் சுருங்கிப் போவார்கள்! இது போன்ற குணாதிசயம் உள்ளவர்கள்  வாழ்க்கையை எதிர்நோக்குவது சிரமம்.

ஆனால் நமது சிங்கக்குட்டி மாணவன் ருகேஷ் பிள்ளை  மிகவும் பாராட்டுக்குரியவன்.  "நீ தமிழன் தானே உன்னால் என்ன முடியும்?"  என்று சொன்ன தனது வகுப்பைச் சேர்ந்த சீன மாணவியிடம் "என்னால் இதுவும் முடியும், எதுவும் முடியும்" என்பதைச் செயலில் பதிலளித்திருக்கிறார் ருகேஷ்!  

அவரை நம்மால் பாராட்டாமல் இருக்க முடியாது.  அவர் எஸ்.பி.எம். தேர்வில் 11ஏ  எடுத்திருக்கிறார்  என்பதற்காக மட்டும் அல்ல.  தன்னைக் கறுப்பன்  (சீனர்கள்,  தமிழன் என்றால் அது தானே பொருள்!)  என்று ஏளனமாகப் பேசிய  பெண்ணுக்குச் சரியான பதிலடி கொடுத்திருக்கிறார்!

இன்று தமிழர்கள் எதிர்நோக்குகின்ற  எல்லாப் பிரச்சனைகளுக்கும்  காரணம்  இந்தத் தொட்டாசிணுங்கித் தனம் தான்!  ஒருவன் நம்மைச் சீண்டினால் அவனுக்கு வன்முறை இல்லாமல், நமது செயல்பாடுகளின் மூலம், தக்க பாடம் புகட்ட வேண்டும்.  அது தான் தம்பி ருகேஷிடம் உள்ள சிறப்பான குணம்!  அது தான் தமிழர்களிடம் உள்ள குணமாக இருக்க வேண்டும் என்று நான் சொல்ல வருவது.

எத்தனை வழிகளில் நாம் அசிங்கப்படுத்தப் படுகிறோம், ஏளனப்படுத்தப் படுகிறோம் என்று நான் சொல்ல வேண்டியதில்லை.  காரணம்  எதற்கெடுத்தாலும் ஆர்ப்பாட்டம், எதிர்ப்பு- இவைகளே நமக்கு அவசியத் தேவைகளாகி விட்டன!  குடியுரிமை, கல்விக்காக, அரசு வேலைகளுக்காக இப்படி அனைத்துக்கும்.  அந்த அளவுக்கு அதிகாரம் நம்மை அடிமைப்படுத்தி வைத்திருக்கிறது!   காரணம் என்ன? சின்னதொரு காரியமாக இருந்தாலும்,  முதல் முயற்சிலேயே தளர்ந்து போகிறோம். தோல்வியே கூடாது என்கிற எண்ணம் நமக்கு ஏற்பட்டுவிட்டது!  அது தான் நம்மைப் பின் தங்க வைத்திருக்கிறது.

நமது குணத்தை,நமது இயல்பை நாம் மாற்றிக்கொள்ள வேண்டும். மனத்துணிவை ஏற்படுத்திக்கொள்ள வேண்டும். தொட்டாச் சிணுங்கி அல்ல நாம்  என்பதை  நமது எதிரிகளுக்குக் காண்பிக்க வேண்டும். அதற்காகவே நமது இளவல் ருகேஷ் பிள்ளையைப் பாராட்ட வேண்டும். இந்த குணம் ஒட்டுமொத்த தமிழினத்திற்கு வரவேண்டும் என்பது தான் நமது ஆசை.

விட்டுக்கொடுத்து விட்டுக்கொடுத்து  விவஸ்தையே இல்லாத சமுதாயமாக  இருப்பதைவிட வீரிய மிக்க  சமுதாயமாக, தலைவணங்கா சமுதாயமாக  வாழ நாம் உறுதி எடுத்துக்கொள்வோம்!

தம்பி ருகேஷ் பிள்ளை சிறுவனாக இருந்தாலும் அவனது  சவால்தனம் நம் அனைவருக்குமானது! வாழ்த்துகள் ருகேஷ்!

இது என்ன நியாயம்?

 உணவுகளை  வீணடிப்பதில் மலேசியர்களின் இணை யாருமே இல்லை! அதுவும் குறிப்பாக  திருமண விருந்துகளில்  சொல்லவே வேண்டாம்! அதனை ஒரு மகிழ்ச்சியான விஷயமாகவே கருதுகின்றனர்.

அது பற்றி நாம் இங்கே பேசப்போவதில்லை.  உணவுகள் கெட்டுப் போவதற்கு முன்பே  அதனை  முடித்துவிட வேண்டும்  என்பது தாய்மார்களுக்குத் தெரிந்த விஷயம்.

ஆனால் உணவகங்களுக்கு அது தெரியவில்லையோ என்று நினைக்கத் தோன்றுகிறது. சமீபத்தில் ஒரு பெண்மணி அது பற்றி விளக்கியிருந்தார். மிகவும் வருத்தமான விஷயம்.  உணவகம் ஒன்றில் உணவை வாங்கிவந்து வீட்டில் சாப்பிட உட்கார்ந்தபோது அதிர்ச்சி அடைந்தார்.  காரணம் சமைக்கப்பட்ட சோறு கெட்டுப்போய் இருந்ததாக அவர் கூறுகிறார். சோற்றை வாயில் வைக்க முடியாத அளவுக்கு அது கெட்டுப் போயிருந்ததாக அவர் குறிப்பிட்டார்.

விலைவாசி ஏறிவிட்டதால்தான்  அனைத்து விலைகளையும் ஏற்றிவிட்டார்கள்.  விலைகளை ஏற்றிவிட்ட பிறகு அவர்களுக்கு என்ன பிரச்சனை?  சரியான முறையில் வாடிக்கையாளர்களுக்கு உணவு அளிப்பது அவர்களின் கடமை.  உணவகத்திலேயே சாப்பிடும் போது சரியாகவே நடந்து கொள்கிறார்கள்.  ஆனால் அதனையே பேக்கெட் செய்யும் போது  விளையாடிவிடுகிறார்கள்!

சமீபத்தில் எனக்கும் அது போன்ற ஒரு  சம்பவம்  நடந்தது. மிகவும் பிரபலமான ஓரு பேரங்காடியில், அங்குள்ள  உணவகத்தில் என் வீட்டார்  மீகூன் கோரிங் வாங்கி வந்திருந்தார்கள்.  மீகூனை அவித்துப் போட்டிருந்தார்கள். கோரிங் செய்யவில்லை. அதில் மிகக்குறைவான சில்லி சாஸ் ஊற்றியிருந்தார்கள்!  சாப்பிட ஒன்றுமே இல்லை!  அதற்கு எவ்வளவு பணம் வாங்கினார்கள்  என்பது என் வீட்டாருக்குத் தெரியவில்லை!  வரவர இந்திய உணவகங்கள் மிக மோசமாக நடந்து கொள்கின்றன.

விலைகள் ஏறிவிட்டன என்று தெரிந்தும் மக்கள் சாப்பிடுகிறார்கள். விலையையும் ஏற்றிவிட்டு இப்படியெல்லாம் மோசடி செய்கின்றனர். இவர்களை எப்படி நாம் புரிந்து கொள்வது?   நமக்குத் தெரிந்தது ஒரு வழி தான். நன்கு அறிமுகமானவர் உணவகங்கள் என்றால் பேக்கெட் செய்யுங்கள்.  அறிமுகமில்லாதவர்களிடம் பேக்கெட் செய்யாதீர்கள் என்பது தான்.

உணவகங்களுக்குச் சீக்கிரம் ஆப்பு வைக்கும் காலம் வரும்!

இதுவே சரியான தருணம்!

உயர்கல்விக்கூடங்களில்  மாணவர்களின் சேர்க்கை ஆரம்பாகியுள்ள நிலையில் நமது இந்திய மாணவர்களின் நிலை என்ன என்பதைத் தெரிந்து  கொள்வதில் நமக்கும் பங்கு உண்டு.

காரணம் ஒவ்வொரு ஆண்டும், கல்வி என்று வந்துவிட்டால்,  நாம் கீழ்நோக்கித் தள்ளப்படுகிறோம்  என்பது  ஓரளவு நமக்குத் தெரிகிறது.  உயர்கல்விக் கூடங்களில் நமது மாணவர்களின் எண்ணிக்கைப் பற்றி  நம்மால் அறிந்து கொள்ள முடிவதில்லை. அதில் ஏதோ  திரைமறைவு வேலைகள்   நடப்பதாகவே நமக்குத் தோன்றுகிறது.   சரி, அதுபற்றி நாம் பேசப்போவதில்லை.

இதோ, இப்போது உயர்கல்விக்கூடங்களில் மாணவர் சேர்க்கை நடந்து கொண்டிருக்கிறது.  மெட்ரிகுலேஷன், டுவெட் என்று இன்னும் பல்வேறு வகையான  விண்ணப்பங்களை மாணவர்கள்   செய்து கொண்டிருக்கின்றனர். 

ஒன்றை நாம் குறிப்பிட்டுத்தான் ஆகவேண்டும்.  நமது மூவினங்களில்  இந்திய மாணவர்களே  தகவல்களைத் தெரிந்துகொள்வதில்  பின் தங்கி இருக்கின்றனர்.  படிக்கும் பழக்கம் இல்லாதவர்களாக  இருக்கின்றனர்.  கணினியில் போய் தேடும் பழக்கம் இல்லதவராக இருக்கின்றனர்.  மாணவரிடையே தகவல் பரிமாற்றம் இல்லை.  குறிப்பிட்ட சிலர் தங்களுக்குளேயே தகவல்களை  வைத்துக் கொள்கின்றனர்.  பெற்றோர் படித்தவராக இருந்தால் இந்தப் பிரச்சனை எழுவதில்லை.

ஆனாலும் ஒரு சிலர் தங்கள் பொன்னான நேரத்தை ஒதுக்கி மாணவர்களுக்கு வழிகாட்டுகின்றனர்.  அவர்களை நாம் பாராட்டுவோம். நமக்கு நாமே உதவி. அது தான் சரியான பாதை.  கிடைக்கின்ற உதவிகளைப்  பயன்படுத்திக் கொள்ளுங்கள். 

அரசியல்வாதிகள் உதவுவார்கள்  என்பதெல்லாம் முடிந்துபோன கதை. அவர்களுக்கு நாம் விடுக்கும் ஒரே வேண்டுகோள் என்னவெனில்  இந்த நேரத்தில் இந்திய மாணவர் எண்ணிக்கைப் பற்றி அரசாங்கத்திற்கு அழுத்தம் கொடுங்கள்.  எல்லாம் முடிந்த பிறகு எண்ணிக்கை என்னவென்று  கேள்விகள் எழுப்பாதீர்கள்.

படித்தவர்கள், கல்வியாளர்கள் பலர்  இந்த சமுதாயத்திற்கு முன்வந்து உதவுகின்றனர். அரசியல்வாதிகளும் தங்களது கடமையைச் செய்ய வேண்டும்.  யாரோ செய்வார் எனக் காத்திருக்க வேண்டாம்.  உங்களின் கடமையை நீங்கள் செய்ய வேண்டும்.  கேள்விகள் எழுப்ப, மாணவர்கள் எண்ணிக்கைப்பற்றி பேச  இதுவே சரியான தருணம்.

நல்லது நடக்கும் என எதிர்பார்ப்போம்.

அரசியல் ஆட்டம்!

 

மலேசிய அரசியலில் புதிய  வரவு:  பெர்சாமா

இன்னொரு ஆரசியல்  கட்சி உதயம்! வழக்கம் போல பல்லின கட்சி என்று அறிக்கை!  இதெல்லாம் நமக்கு என்ன புதிதா!  அப்புறம் தேர்தல் வரும் போது  ஏதோ ஒரு கட்சியுடன் சேர்ந்து கொண்டு  தலைவருக்கு மட்டும் ஏதோ ஒர் இடத்தில் ஒரு சீட் ஒதுக்கப்படும்.  இல்லாவிட்டால் மேலவையில்  ஒரு செனட்டர் பதவி. அதுவும் இல்லாவிட்டால் ஏதோ ஒரு விருது! இதற்காகத்தான் அரசியல் கட்சிகள் புதிது புதிதாக உதித்துக் கொண்டே இருக்கின்றன!

நாட்டில் இந்தியர் பிரச்சனைகள் அதிகம் என்பது  எல்லாருக்கும் தெரியும். ம.இ.கா. வுக்கு முழுமையாகத் தெரியும்.  அவர்கள் என்றோ ஒதுங்கிக் கொண்டார்கள்!   ஒற்றுமை அரசாங்கத்திற்கும்  தெரியும்.  கண்டு கொள்ளத்தான் ஆளில்லை!

அதனால் அரசியல் கட்சி ஒன்றைத் தொடங்கிவிட்டு "எங்களால் அது முடியும், இது முடியும்!"  என்று  மார்தட்டினால் யாரும் நம்பப் போவதில்லை! அது அவர்களுக்கே தெரியும்!

ஒன்று மட்டும் நமக்குத் தெரிந்துவிட்டது. இந்த இந்தியர் கட்சிகளால்  எதுவும் ஆகப்போவதில்லை  என்பது  தெரிந்துவிட்டது.  ஒரு NGO  செய்கின்ற  வேலையைக் கூட இவர்களால் செய்ய முடியாது!  அந்த அளவுக்குத் தெளிவில்லாதவர்கள்!  ஏதோ பெயருக்கு ஒரு சிலரை வைத்துக் கொண்டு கொஞ்ச நாளைக்கு  ஆட்டம் ஆடுவார்கள்!

சீன சமூகத்தைப் பற்றி நாம் அறிந்திருக்கிறோம்.  பொருளாதாரத்தில் வளர்ந்துவிட்ட சமூகம்.  கல்வியில் அவர்களை அடிச்சிக்க ஆளில்லை என்கிற நிலையில் அவர்கள் இருக்கிறார்கள்.  அவர்கள் என்ன ஒவ்வொரு மாதமும் புதிது புதிதாகக் கட்சிகளையா ஆரம்பித்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள்?   நாம் பொருளாதாரத்தில் வளர வேண்டும். கல்வியில் வளரவேண்டும்.  அதில் கவனம் செலுத்தி வளர்ந்தால் போதும். புதிது புதிதாகக்கட்சிகளை  வளர்த்து என்ன செய்யப்போகிறோம்?

ஆக, இந்தக் கட்சிகளால் ஆகப்போவது எதுவுமில்லை!  அவர்களுக்குத் தாங்களும் தலைவர்கள் என்று அழைக்கப்பட வேண்டும் என்று  நினைக்கிறார்கள்!  அதற்கு நாம் தான் ஏமாந்தவர்கள் என்று அவர்கள் நினைக்கிறார்கள்! நாம், நம்முடைய கல்வித்தரம்,  பொருளாதார உயர்வு - இவைகளுக்குத்தான்  முக்கியத்துவம் கொடுக்க வேண்டும்.

லட்சிகளைப் பற்றி கவலைப்பட ஒன்றுமில்லை.   நாம் இல்லாமலேயே அவர்கள் பிழைத்துக் கொள்வார்கள்!  அவர்கள் ஆட்டத்தை அவர்கள் ஆடட்டும்!   நாம் பார்த்துக் கொண்டிருந்தால்  போதும்!

குழப்பத்தை ஏற்படுத்தும் சமய போதகர்!

      நன்றி: வணக்கம் மலேசியா

 நம்மால் ஒன்றுமே செய்ய முடியாதா?  அப்படி எல்லாம் ஒன்றுமில்லை. பேசினால்  பேச்சு வலுக்கும்.  கடைசியில் அது குழப்பத்தில் தான் முடியும்!

சமய போதகர் ஃபர்டாவுஸ் வோங்  தன் விருப்பத்திற்கு எதனை வேண்டுமானாலும் பேசலாம் என்கிற ஒரு நிலைமைக்கு வந்துவிட்டார் என்றே தோன்றுகிறது.  அதற்கான காரணம் என்ன என்பது நமக்கும் புரியவில்லை.

மதமாற்றம் என்பதை அவர் தவறாகக் கையாள்கிறார்.  பள்ளி செல்லும் பிள்ளைகளை  மதமாற்றுவது  ஏதோ விளையாட்டான விஷயமாக  அவர் கருதுகிறார்.   யார் அவருக்கு அந்தத் தைரியத்தைக் கொடுத்தது?   இதுநாள் வரை கல்வி அமைச்சோ, காவல்துறையோ, அரசாங்கமோ எந்தவித  நடவடிக்கையும் அவர்மீது எடுக்கவில்லை.  அப்படியென்றால் அரசாங்கத்தின் மறைமுக ஆதரவு அவருக்கு இருப்பதாகத்தானே நமக்குத் தோன்றுகிறது.

நமது பிரதமர் அன்வார் அவர்கள் சமீபத்தில் ஜப்பான் சென்றிருந்த போது கூட சமய புரிந்துணர்வு என்பது அனைவருக்கும் தேவை என்பதாகக் கூறியிருந்தார்.  அது நமக்கும் புரிகிறது.  ஆனால் இப்போது ஏன் அந்த புரிந்துணர்வு  மலேசியர்களிடையே இல்லாமல் போனது? இப்போது மதத்தைப் பயன்படுத்தி  புரிந்துணர்வை சிதைப்பது யார்?   மற்ற மதத்தினரின் மனதைப் புண்படுத்துபவர் யார்?  இந்துக்களோ, கிறிஸ்துவர்களோ, புத்த மதத்தினரோ அல்லவே?

எப்படிப் பார்த்தாலும் பிரதமரின்   ஆதரவு இல்லாமல் இது போன்ற காரியங்கள் நடைபெறுவதற்கான சாத்தியக்கூறுகள் இல்லை. அந்தச் சமய போதகரை காவல்துறையினரால் கைது செய்ய முடியவில்லை. கல்வி அமைச்சால் அவர் பள்ளிக்குள் செல்வதைத் தடுக்க முடியவில்லை. அந்த அளவுக்கு  அவர் செல்வாக்குப் பெற்றவராக இருக்கிறார். ஆனால் மற்ற மதத்தினரிடையே செல்லாக்காசாகக் கருதப்படுகிறார்!

வெளிநாடுகளுக்குப் போய்  'எல்லா மதத்தினரும் ஒற்றுமையாக வாழ வேண்டும்' என்று  பிரச்சாரம் செய்வதைவிட  இங்கு உள்ளூரிலேயே அந்த  பிரச்சாரத்தை முடுக்கிவிட வேண்டும் என்பது தான்  நமது வேண்டுகோள்.

தயவு செய்து நாட்டில் குழப்பத்தை ஏற்படுத்த வேண்டாம்.

ஏன் இந்த திடீர் முடிவு?

 

ஏன் இந்த திடீர் மாற்றம் என்பது நமக்குப் புரியவில்லை!

இருபது ஆண்டு காலம் சரியாக நடந்து வந்த கணினி வகுப்பு  திடீரென்று நிறுத்தப்பட்டதற்கான காரணம் தெரியவில்லை.

பள்ளி நேரத்தின் போதே கணினி வகுப்புகள்  நடத்தும் போது  மாணவர்களுக்கு எந்த ஒரு பிரச்சனையும் இல்லை.  ஆசிரியர்களுக்கோ, மாணவர்களுக்கோ  யாருக்கும் எந்த இடையூறும் இல்லை.  அப்படித்தான் இதுநாள் வரை நடந்து கொண்டு வந்திருக்கிறது.

இப்படி ஒரு மாற்றத்திற்கான  காரணம் என்ன என்பது நமக்குத் தெளிவாகத் தெரியவில்லை.  சிலாங்கூர் மாநிலத்திலுள்ள அனைத்து மொழிப் பள்ளிகளிலும் இது தான் நடைமுறையா?  அல்லது இந்தப் பள்ளிக்கு மட்டும் இப்படி ஒரு நிலையா?

எப்படி இருந்தாலும் அரசியல் தலையீடு இல்லாமல் சில காரியங்கள் தீர்க்க முடிவதில்லை.  சிலாங்கூர் மாநில  ஆட்சிக்குழு  உறுப்பினர் ஓய்பி கணபதிராவ்  அவர்களை இந்நேரம் பெற்றோர் ஆசிரியர் குழுத் தலைவர்கள்  சந்திப்பு நடத்தியிருப்பர்.   ஒருசில காரியங்களை அரசியல்வாதிகளால்  தான் செயல்படுத்த முடியும்.

நாம் சொல்லுவதெல்லாம் இத்தனை ஆண்டுகாலம்  சிறப்பாக நடந்த கணினி வகுப்பின் மூலம்  ஏதாவது இடையூறுகள் நடந்திருக்கின்றனவா என்பது தான்.  பள்ளியின் கல்வியில் ஏதேனும் தடைகள்  இருந்திருக்கின்றனவா?  மாணவர்களின் கல்வியில் குறைபாடுகள் நேர்ந்திருக்கின்றனவா?  இவைகள் தான் முக்கியமாக கவனிக்கப்பட வேண்டியவை.

நமக்குத் தெரிந்தவரை  இந்தப் பள்ளி மாணவர்கள்  பல போட்டிகளில் கலந்து கொண்டு  பல பரிசுகளை வாங்கிக் குவித்திருக்கின்றனர். பல வெற்றிகள் அடைந்திருக்கின்றனர்.  அவர்களின் பள்ளிப் பாடங்களில் அல்லது பரிட்சைகளில், தேர்வுகளில் பின் தங்கியிருந்தால்  அதற்கு நாம் அவர்களைத் தண்டிக்கலாம்.  ஆனால் எந்தக் குறையில்லாமல் பள்ளிக்கு நல்ல பெயர் வாங்கிக் கொடுத்திருக்கின்றனர்.  அப்படியிருந்தும் கலவி அமைச்சு அவர்களைத் தண்டித்திருப்பது  மிகவும் வருத்தத்திற்கு  உரிய செயல்.

நல்லது எது நடந்தாலும் அதை நாசம் செய்ய சில நாசக்காரர்கள் காத்துக் கிடக்கின்றனர்.  பிரதமர் அன்வார் அரசாங்கத்தில் நல்லது நடக்கும் என நம்புவோம்.

இதன் தொடக்கம் எங்கே?

 

இப்போதெல்லாம் நம் நாட்டில் சமயம் சம்பந்தமான  குழப்பங்கள் அடிக்கடி வெளியாகின்றன.

அதில் முக்கியமாக ஒன்று: இந்து சமயம். இன்னோன்று இஸ்லாமிய சமயம். இந்து சமயத்தை இழிவு படுத்தி பேசுபவர்கள் நம் நாட்டில் உள்ள குறிப்பிட்ட சில சமய போதகர்கள்.  அவர்கள் தான் ஆரம்பித்து வைத்தவர்கள். அவர்களைக் கண்டித்து காவல்துறைக்கு புகார்கள் செய்யப்பட்டன.   ஆனாலும் யாரும் கண்டு கொள்ளவில்லை.   அதன் பின்னர், கடைசியாக  பத்துமலையில் ஒரு சுற்றுப்பயணி திருக்குரான் வாசகங்களை வாசித்தார். எப்படியோ இந்து சமயம் அலட்சியப்படுத்தப்பட்டது!

அதன் பின்னர் ஆரம்பித்தது  காலணி சாக்ஸ்ஸில் 'அல்லா' என்கிற சொல்லோடு ஒரு மோதல்.  சம்பந்தப்பட்ட பேரங்காடிகளில் தாக்குதல்கள் நடந்தன.  பிரதமர் ஓர் இந்து இளைஞனுக்கு மதமாற்றம் செய்து வைத்தார். அதன் பின்னரும் தொடர் பிரச்சனைகள். அனைத்தும் அடக்கி வாசிக்கப்பட்டன.  கடைசியாக,  இதோ மேலே படத்தில் காணப்படும்  டாக்சி ஓட்டுநர் ஒருவர் வெளிநாட்டுச் சுற்றுப்பயணிகளிடம் இஸ்லாம் பற்றி தரம்தாழ்த்திப் பேசியதாக செய்திகள் வெளியாகி இருக்கின்றன.

இது போன்ற பிரச்சனைகள் நடக்கக் கூடாது என்பதே நமது பிரார்த்தனை. ஆனால் நடக்கிறது.  இங்கே நம் நாட்டில் பல மதத்தினர் வாழ்கின்றோம். மதம் என்பதே மிகவும் உணர்ச்சியைத் தூண்டும் விஷயமாகக் கருதப்படுகிறது.  எல்லா மதத்தினருக்கும்  அது உணர்ச்சிகரமான  விஷயம் தான்.  ஒரு மதம் கேவலப்படுத்தும் போது  யாரும் கண்டு கொள்வதில்லை காரணம் அது முக்கியமான மதம் அல்ல என்று அரசாங்கமே கருதுகிறது!  இன்னொரு மதம் கேவலப்படுத்தும் போது  கேவலப்படுத்தியவர்கள் தண்டிக்கப்படுகின்றனர்!

இங்கு தான் பிரச்சனையே ஆரம்பமாகிறது.  மதத்தை வைத்து யார் விளையாடுகிறார்?  அரசாங்கமே ஏற்றத்தாழ்வுகளை  உருவாக்குவதாகவே  தெரிகிறது!  நம் அருகே உள்ள சிங்கப்பூரும் பல இன, சமயம் உள்ள நாடு தான்.  அங்கே ஏன் எந்த மதப்பிரச்சனைகள் வருவதில்லை?  அப்படியென்றால் அந்த ஊர் குடிமக்கள் மிகப் பொறுப்புணர்வோடு  மதத்தைக் கையாள்கிறார்கள் என்று ஏற்றுக் கொள்ளலாமா?  

மதத்தை தவறாக  கையாண்டால் அது நாட்டுக்கு நல்லதல்ல. அது தீமையையே உண்டாக்கும்.  எல்லா மதங்களும் சமம் என்கிற மனப்பக்குவம் வந்தால் தான் நாடு அமைதியாக இருக்கும்.

அமைதியை நோக்கி நாம் பயணிப்போம்.

ஊழியர் சேமநிதி என்னாகிறது?

 

ஊழியர் சேமநிதி சேமிப்பு,   ஊழியர்கள்  ஓய்வுபெற்று ஐந்து ஆண்டுகளுக்கு மேல் அது  கையில் இருப்பதில்லை.  சேமிப்பு எங்கோ பறந்துவிடுகின்றது என்று பிரதமர் அன்வார் கூறியிருக்கிறார்.

குறிப்பாக எடுத்துக் கொண்டால் இந்தியர்களுக்கு இது மிகவும் பொருந்தும்.  பெற்றோர்கள் அந்தப் பணத்தைப் பாதுகாக்க வேண்டும் என்று நினைத்தாலும் பிள்ளைகள்  அந்தப் பணத்துக்காக ஒரு திட்டம் போட்டு வைத்திருப்பார்கள்!   அப்பன்  உழைத்துச் சம்பாதித்த பணம்,  திட்டம் போடுவது பிள்ளைகள்!  பெற்றோர்கள் இளிச்சவாயர்களாக இருந்தால், ஐந்தாண்டுகள் வேண்டாம், ஐந்து மாதமே போதும்!

விபரமான பெற்றோர்கள்  பணத்தைப் பிள்ளைகளிடம் கொடுக்க மாட்டார்கள்.  அவ்ர்கள் வங்கியில் போட்டு வைப்பார்கள்.  ஆனால் அப்பாவி பெற்றோர்கள் என்றால் அதோகதி! பெற்றோரைப் பயமுறுத்தியே அந்தப் பணத்தை வாங்கிவிடுவார்கள்!

என்ன செய்ய? பொறுப்பற்ற முறையில் பிள்ளைகளை வளர்த்தால் பிள்ளைகள் சொல்லுவதைத்தான் பெற்றோர்கள்  கேட்க வேண்டும். அவர்களும் என்ன செய்வார்கள்?  கடைசி காலம் பிள்ளைகளோடு தான் வாழ வேண்டும்.  அதனால் அவர்களுக்கும் ஒரு கட்டாயம். பிள்ளைகள் சொல்லுவதைக் கேட்டுத்தான் ஆக வேண்டும்.

கொடுமை என்னவென்றால்  பெற்றோரின் பணத்தை தங்கள்  விருப்பத்திற்குச் செலவு செய்யும் பிள்ளைகள், பெற்றோரின் கடைசி காலம்வரை அவர்களுக்குக் கஞ்சி ஊத்துவார்களா என்பது தான் கேள்விக்குறி.   பெற்றோரிடமே அந்தப் பணம் இருந்தால் அவர்களின் கடைசி காலத்திற்கு அந்தப் பணம் உதவும்.

ஆனால் அந்தப் பணம் எந்தந்த வகையில் வீணடிக்கப்படுகிறது என்று பார்த்தால் பிள்ளைகளின் கல்யாணச்செலவு.   ஏன்? அவர்கள் வேலை செய்யவில்லையா?  கல்யாணத்திற்காக பணம் சேர்த்து வைக்கவில்லையா?  ஒருத்தன் மோட்டோர் சைக்கிள் வாங்க வேண்டும் என்கிறான்! பணம் கொடுக்காவிட்டால் பயமுறுத்துகிறான்.  இப்படித்தான் பெற்றோர்களின் ஊழியர் சேமநிதி  அனைத்தும் கறைந்து போகிறது!

ஊழியர் சேமநிதி என்பது நமது வாழ்நாள் சேமிப்பு. முடிந்தால் வீடு போன்ற சொத்துக்கள் வாங்க வேண்டும்.  அந்தப் பணத்தின் மூலம்  கடைசிகாலத்தில்  நிம்மதியாக வாழ வேண்டும்.  இல்லாவிட்டால்  கடைசி காலத்தில் கையேந்த வேண்டி வரும்!

மனித நேயமே இல்லையோ?

 

மிருகங்களைக் கொல்லுவதற்கு வகை வகையாக  வழிகள் தேடி அலைகிறது  மனிதக் கூட்டம்!

என்ன சொல்ல?   மனிதர்கள் மனிதாபமற்றுப் போனோம். மடையர்கள் ஆனோம்.  மனித நேயம் என்பதையே இழந்துவிட்டோமோ என்கிற கவலை கூட நமக்கு ஏற்படுகிறது.

மேலே உள்ள படத்தைப் பாருங்கள்.  மனிதன் ஒருவன், சாக்குப் பையில்  பூனையை உள்ளே போட்டுக் கட்டி ஆற்றில் வீசுகிறான்.  என்ன  கொடூரம் பாருங்கள்.  சும்மா வீசிவிட்டாலாவது அது பாட்டுக்குப் போய்விடும்.

சமீப காலங்களில் இது போன்ற ஏராளமான செய்திகளை நாம் பார்க்கின்றோம்.  பூனைகளை துணி துவைக்கும் சலவைகளில் போட்டு அரைத்து விட்டுப்போனதைப் பார்த்தோம்.  நாய்களை மோட்டார் சைக்கிளில்  வைத்து இழுத்துக் கொண்டு போனதைப் பார்த்தோம். நடக்க முடியாத கீழே விழுந்த  பசுமாட்டைத்  தரதர வென்று  இழுத்துக் கொண்டு போனதைப் பார்த்தோம்.  கண்ட இடங்களில் காக்காய்களைச் சுடுவதால் காக்கை ஒன்று உணவகத்தில் சூப் போடும்  பானைக்குள்  வந்து விழுந்ததைப் பார்த்தோம்!

நாளுக்கு நாள் இது போன்ற அராஜகங்கள் அத்து மீறுவதை  வேடிக்கைத் தான் பார்க்க முடிகிறது. இயக்கங்கள் பல தங்களது  ஆதங்கத்தை வெளிப்படுத்தத்தான் செய்கின்றன.  ஆனால் எதுவும் குறைந்தபாடில்லை.

அரசாங்கத்தில் பணிபுரிபவர்களே பலருக்குத் தெரிய  இது போன்ற வன்மத்தை வெளிப்படுத்துகின்றனர்.  பெரும்பாலும் நகராண்மை கழகத்தினர்  நாய்கள், பசுக்களை எப்படி நடத்துகின்றனர் என்பது வெளிப்படையாகவே தெரிகிறது.  அரசாங்கத்தில் உள்ளவர்களே செய்தால்  அரசாங்கமே அதனை ஊக்குவிப்பது போல ஒரு தோற்றத்தை ஏற்படுத்துகிறது. 

என்னவோ மலேசியர்களுக்குப் பாவ புண்ணியம் என்பதில் நம்பிக்கை இல்லையோ  என்று தான் தோன்றுகிறது.  இரக்கம் என்று ஒன்று இருப்பதாகவும் தெரியவில்லை.  கடவுள் நம்பிக்கை உள்ளவர்கள் எல்லாம் என்ன ஆனார்களோ!

இறைவா! இந்த மிருகவதையை நீர் தான் தடுக்க வேண்டும்!  வேறு யாரிடம் முறையிடுவது?

பத்துமலையில் சிறப்பு வழிபாடு!

 

பத்துமலையில் அமைதிப் பேரணி ஒன்றை நடத்தினர் இந்து பெருமக்கள்.

மொரோக்கோ நாட்டைச் சேர்ந்த சுற்றுப்பயணியான நபர் ஒருவர்  பத்துமலைத் திருத்தலத்தில், முருகன் சிலை அருகே,   திருக்குரான் வாசகங்களை  வாசித்து  அதனைத் தனது காணொளி, டிக்டாக்  தளங்களில் பதிவேற்றம் செய்திருந்திருந்தார். 

இதனை அறிந்த பக்தர்கள் பலர் அதிருப்தி அடைந்ததுடன் எதிர்ப்பையும் தெரிவித்தனர். அந்நபர் அதற்கு மன்னிப்பும் கேட்டுக் கொண்டார்.  அவரின் கூற்றுப்படி பத்துமலை திருத்தலம் என்பது ஒரு வரலாற்றுப் பூர்வ இடம் என நம்பியதால்,   தான் அங்கு திருக்குரான் வசனங்களை வாசித்ததாக அவர் கூறினார்.  அதற்காக அவர் மன்னிப்பும் கேட்டுக் கொண்டார்.

திருக்குரான் வசனங்களை வாசித்ததற்காக அதற்கு ஆட்சேபம் தெரிவிக்கும்  நோக்கத்துடன்  இந்து பெருமக்கள் சுமார் 600-க்கும் மேற்பட்டவர்கள் அமைதியுடன் ஒன்று கூடினர்.  இந்நிகழ்ச்சியில் ஒன்று கூடி தேவாரப்பாடல்களைப் பாடினர்.  சஹானா சுப்ரமணியம் தேவாரப்பாடல்களுக்குத்  தலைமை தாங்கி வழி நடத்தினார்.

இந்நிகழ்ச்சியில் கலந்து கொள்ள பலர் வெளி மாநிலங்களிலிருந்தும், சிங்கப்பூரிலிருந்தும் கலந்து கொண்டனர். நிகழ்ச்சி அமைதியுடன் நடந்தேறியது.

  பொதுவாக எந்தவொரு வழிபாட்டுத்  தலமாக இருந்தாலும் அதனை மதிக்கக் கற்றுக்கொள்ள வேண்டும்.  மரியாதை தர வேண்டும்.  இது எல்லா மதத்தினருக்கும் பொருந்தும். 

இந்து பெருமக்கள் அமைதியுடனும் எந்தவித ஆரவாரமும் இல்லாமல்  அமைதியுடன்  நடத்திய  இந்த  அமைதிப் பேரணியை வாழ்த்துகிறோம்.