ஆத்திரகாரனுக்கு புத்தி மட்டு!

ஆத்திரக்காரனுக்கு புத்தி மட்டு என்கிறது நமது பழமொழிகளில் ஒன்று!

 ஆத்திரத்தைக் கட்டுப்படுத்த வேண்டிய கட்டாயம் நம் அனைவருக்கும் உண்டு.  ஆத்திரத்தில்  நம்மையே நாம் மறந்துவிடுகிறோம்  என்பது தான் உண்மை. 

மேலே பாருங்கள்.  காற்பந்து விளையாட்டு நடந்து கொண்டிருக்கிறது.   அது மாணவர்களின் காற்பந்து விளையாட்டு. மாணவர்களில் ஒருவனுக்கு  நடுவர் அபாயகரமாக ஆடிய ஆட்டத்திற்காக சிவப்பு கார்டு கொடுக்கின்றார்.  சரியோ தவறோ நடுவரின் தீர்ப்பை ஏற்றுக் கொள்ளத்தான் வேண்டும்.  நடுவரின் தீர்ப்பே இறுதியானது.

ஆனால் பார்வையாளராக உட்கார்ந்திருந்த  அந்த மாணவனின் தந்தை  கையில் ஒரு தடியோடு, நடுவரைத் தாக்க, களம் இறங்கி விட்டார்!  கையில் தடியோடு நடுவரை நோக்கி ஓடியிருக்கிறார்.  இருப்பினும் அங்கிருந்த காவலர்களால்  தடுத்து நிறுத்தப்பட்டு,   அவரைச் சமாதானப் படுத்தி, மீண்டும் பழைய நிலைக்குக் கொண்டு வந்தனர்!

ஒரு வேளை  அந்த தந்தையின் செயல் சரியானதாக இருக்கலாம். ஆனால் நடுவரின் தீர்ப்பே இறுதியானது என்பதை நாம் மறந்துவிடக் கூடாது. இன்றைய நிலையில் பல போட்டிகளில்  எதுவுமே ஏற்றுக் கொள்ளும்படியாக இல்லை என்பது நமக்குத் தெரியும்.  நிறைய பாரபட்சங்கள் தெரிகின்றன.  திறமை என்பதுபற்றி கவலைப்படாமல்  'நம்ம பையன்' என்கிற  உணர்வே அதிகமாகத் தெரிகிறது.  என்ன செய்ய முடியும்?  நடுவரின் தீர்ப்பே இறுதியானது  என்று நினைத்து நியாய அநியாங்களை மறந்து விட வேண்டியது தான்!

ஆனால் ஒரு நாடு போட்டிகளில் வெற்றிபெற இலக்கைக் கொண்டிருந்தால்  நடுவர்கள்,   நடுவர்களாக நடந்து கொள்ள வேண்டும்.  போட்டிகளில் போட்டியிட மாணவர்களை  ஊக்குவிக்க வேண்டும்.  தனக்கு வேண்டியவர்கள், வேண்டாதவர்கள் என்கிற பாகுபாடு  காட்டக் கூடாது.

இந்த தந்தை செய்தது சரியா?  நிச்சயமாக தவறு தான். எந்த ஒரு சூழலிலும் நடுவர்களை மதிக்கின்ற மனம் இருக்க வேண்டும்.  ஆமாம் அவர்கள் நம்மைவிட திறமைசாலிகள் அதனால் தான் அவர்கள் அங்கிருக்கிறார்கள் நாம் பார்வையாளர்களாக இருக்கிறோம்.  அதனை நாம் மறந்துவிடக் கூடாது. 

கோபத்தைக் கட்டுபடுத்தப்பழக வேண்டும்.  கோபம்  மனிதனை அழித்துவிடும்.  குடும்பங்களில் ஏற்படுகின்ற பல பிரச்சனைகளுக்குக் காரணமே கோபம் தான்.  அதனால் தான் நமது பெரியவர்கள் ஆத்திரக்காரனுக்குப் புத்திமட்டு என்றார்கள். 

அதனை செயல்படுத்தி நம்மைப் புத்திசாலியாகக் காட்டிக்கொள்ள வேண்டாம்!